Είπα να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ εύκολη και γρήγορη συνταγή, την οποία μαγείρεψα χθες. Πρόκειται για ένα πιάτο μυρωδάτο και χορταστικό, ενώ συνάμα είναι αρκετά απλό! Για τους λάτρεις των μανιταριών, που έχουν βαρεθεί να συνδιάζουν τα ζυμερικά τους με μια σάλτσα καρμπονάρα.
Τα υλικά που θα χρειστείτε είναι:
- 1/2 γυάλινο βαζάκι άγρια μανιτάρια σε ελαιόλαδο (περίπου 140 γρ.)
- 25 γρ./2 κουταλιές βούτυρο
- 225 γρ./2 φλιτζάνια φρέσκα μανιτάρια
- 5 γρ./1 κουταλάκι θυμάρι ψιλοκομμένο
- 5 γρ./1 κουταλάκι ματζουράνα ή ρίγανη ψιλοκομμένη
- επιπλέον μυρωδικά για το σερβίρισμα
- 4 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
- 350 γρ./3 φλιτζάνια φρέσκα ή ξερά φουσίλι
- 200 ml κρέμα γάλακτος
- αλάτι και φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι
Η συνταγή είναι για 4 άτομα.
Σε μια μέτρια κατσαρόλα αδειάζετε περίπου 15 ml/1 κουταλιά από το λάδι των άγριων μανιταριών.
Κόβετε σε φέτες τα συσκευασμένα μανιτάρια αν είναι μεγάλα.
Προσθέτετε το βούτυρο στην κατσαρόλα και τα αφήνετε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να αρχίσουν να ζεσταίνονται. Προσθέτετε τα μανιτάρια, τα μυρωδικά, το σκόρδο και το αλατοπίπερο. Τα αφήνετε να σιγοβράσουν σε μέτρια φωτιά, ανακατεύοντας συχνά, για 10 λεπτά περίπου ή μέχρι να μαλακώσουν τα φρέσκα μανιτάρια. Εν τω μεταξύ, βράζετε τα ζυμαρικά σε αλατισμένο βραστό νερό, σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία τους.
Μόλις ετοιμαστούν τα μανιτάρια, δυναμώνετε τη φωτιά και ανακατεύετε το μείγμα έως ότου φύγουν τα περιττά υγρά. Ρίχνετε την κρέμα γάλακτος και αφήνετε να πάρουν μια βράση. Ανακατεύετε συγχρόνως και στη συνέχεια δοκιμάζετε και προσθέτετε αλάτι και πιπέρι, αν χρειάζεται.
Σουρώνετε τα ζυμαρικά και τα ρίχνετε σε ένα ζεστό μπωλ. Περιχύνετε τα ζυμαρικά με τη σάλτσα και ανακατεύετε καλά. Σερβίρετε αμέσως, πασπαλίζοντας με φρέσκα φύλλα μυρωδικών.
Σημείωση: Η παραπάνω συνταγή είναι από το βιβλίο «Ζυμαρικά» της Jeni Wright.
Μου ήρθε σε e-mail αλλά έχει ενδιαφέρον και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Φέτος, λοιπόν, θα έχουμε την εμπειρία τεσσάρων ασυνήθιστων ημερομηνίων.
1/1/11, 11/1/11, 1/11/11, 11/11/11
και αυτό δεν είναι όλο...
- Πάρτε τα δύο τελευταία ψηφία του έτους κατά το οποίο γεννηθήκατε. Τώρα προσθέστε την ηλικία που θα έχετε φέτος, και το αποτέλεσμα θα είναι 111 για όλους!
Για παράδειγμα:
ο Θανάσης γεννήθηκε το 1950 οπότε 50 + 61 (η ηλικία του φέτος) = 111
Καλό, ε;
Επίσης, φέτος τον Οκτώβριο θα έχουμε 5 Κυριακές, 5 Δευτέρες και 5 Σάββατα. Αυτό συμβαίνει μόνο κάθε 823 χρόνια.
Αυτά τα συγκεκριμένα έτη είναι γνωστά ως «Moneybags» (μη με ρωτάτε σε ποιους)
Λέτε να πλουτίσουμε όλοι; Δεν το νομίζω, Τάκη...
Το γνωστό παιχνίδι του Facebook, που πολλά εκατομμύρια ανθρώπων έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν, ήταν και για μένα μια διέξοδος απ' την καθημερινότητα. Διασκέδασα αρκετά παίζοντας και ήταν μια καλή «συντροφιά». Νομίζω όμως πως ήρθε ο καιρός να σταματήσω να ξοδεύω χρόνο και χρήμα σε μια εφαρμογή.
Φυσικά και δε μετανιώνω που ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 2 χρόνια έτρεχα σπίτι να μαζέψω τα χωράφια μου μη μαραθούν, ούτε και που χρέωνα την κάρτα πού και πού για να αγοράσω ζωάκια («τα γλυκούλια μου» έλεγα τότε). Για ό,τι έκανα είχα τους λόγους μου...
Ένα παιχνίδι ―οποιοδήποτε― μπορεί να προσφέρει ψυχαγωγία, δημιουργεί ανάγκες όπως αυτήν της επιτυχίας και της ευγενής άμμιλας, ενώ σε κρατά απασχολημένο για ώρες αν χρειαστεί, όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις.
Για μένα το FV, που δυστυχώς πάσχω από το μικρόβιο του συλλέκτη (ίσως κάνω στο μέλλον μια δημοσίευση για αυτό το θέμα) δεν άργησε να γίνει ένας εθισμός...
Η ιστορία συνήθως πάει κάπως έτσι:
Έχεις μερικούς φίλους, που καιρό τώρα σου στέλνουν ειδοποιήσεις και σε «κυνηγούν» να μπεις κι εσύ στο τριπάκι. Το κάνεις. Ξεμπλοκάρεις το παιχνίδι. Ξεκινάς αργά και σταθερά. Φυτεύεις και μαζεύεις. Αγοράζεις και κανά πουλερικό. Σε λίγο επεκτείνεις τη φάρμα σου. Μαζεύεις λεφτά και ξοδεύεις ως άλλος αγρότης για το καλό των ζωντανών σου. Δεν αργεί η στιγμή που θες να φτάσεις σε επίπεδο τους φίλους σου που σε «έχωσαν» τότε στην αρχή αλλά δεν το έχεις καταλάβει. Αναγκάζεσαι να παρακαλέσεις κι εσύ κανά δυό συγγενείς να παίξουν μαζί σου. Ψάχνεις για γείτονες γενικότερα στις 5 ηπείρους. Ανταλλάσετε καθημερινά δωράκια της πλάκας. Μετά θες να τους ξεπεράσεις για να πεις «τα κατάφερα, σας νίκησα». Κάποια στιγμή, κι ενώ αυτά που βρίσκεις στο μαγαζί δε σου φτάνουν, περνάς τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το παιχνίδι από τον τζόγο. Ρισκάρεις για μερικά ευρουλάκια να πάρεις μια καινούρια αγελάδα ή ένα διακοσμητικό της φάρμας που θα το βάλεις αργότερα στο κελλάρι. Και δώσε λεφτά στη Zynga...
Πολιτική της Zynga
Κρεμάμε ένα καροτάκι στον εκάστοτε γαϊδαρούλι και τον τρέχουμε.
Μέθοδος της Zynga
Κάθε βδομάδα θα πλασάρουμε μια καινούρια σειρά «αξεσουάρ» για τα γαϊδαράκια μας. Όποτε έχουμε και επίσιμη γιορτή (βλ. Γιορτή των Ερωτευμένων, Γιορτή της Μητέρας, Γιορτή του Πατέρα, Γιορτή του Πεθερού, Γιορτή της Καθαρίστριας κ.ο.κ.) ακόμα καλύτερα! Θα βγάζουμε στο σφυρί νέα σοδία ντομάτας μαζί με νέας γενιάς σούπερ πόνυ στα χρώματα του λυκόφωτος. Θα βάλουμε τα γαϊδαράκια μας να αναπαράγουν τα κατικίδιά τους και να τα εκτρέφουν. Κάθε νέο μέλος οικόγενειας θα έχει άλλο χρώμα. Δε θα μοιάζει ούτε πολύ στον μπαμπά, ούτε και στη μαμά. Κι αν μοιάζει θα λέμε στους όνους μας «Δεν πειράζει, προσπαθήστε ξανά με τη βοήθεια μαγικών φίλτρων. Κοστίζουν 50 Αγροδίφραγκα ΜΟΝΟ»...
Enough! Αρκετά λέγω!!! Κουράστηκα να πληρώνω συνεχώς (επειδή εγώ το ήθελα, για να μην παρεξηγούμαι) για να αγοράσω ακόμα μια νέα διαφορετική φοράδα που το μόνο που θα μου προσφέρει είναι την ευχαρίστηση να μοιραστώ τα μούλικά της με τους πιο γρήγορους-εθισμένους (βλ. καμμένους) γείτονες. Να πληρώνω για ένα πρόβατο πράσινο με κίτρινα αστεράκια στα οπίσθια, το οποίο αν συνδειαστεί με την πορτακαλί πιτσιλωτή γίδα πιθανόν να μου δώσει μια μωβ προβατίνα με ρίγες. Ουάου! Έλεος απλά... Οι τύποι το παράκαναν. Τα ζώα αγγίζουν τα όρια του κιτς σε εμφάνιση, τα διακοσμητικά της φάρμας είναι πιο άχρηστα από ποτέ και τα κτίρια στην καλύτερη περίπτωση χρησιμεύουν για να φτιάξεις ένα γαλόνι βενζίνη, κι ας μην έχεις διυλιστήριο. Μοναδικό ενδιαφέρον τα χωράφια, που μπορείς να κερδίσεις μια ταμπελίτσα να σου θυμίζει πως φύτεψες 8000 φραγκόσυκα. Συγχαρητήρια! Και τώρα τι; Ούτε μισό Αγροδιφραγκάκι για επιβράβευση... Πφφφ... Σκάρτη η ζωή στη φάρμα!
Δεν αξίζει πια, πραγματικά! Όχι γιατί μας εκμεταλλεύονται -όπως όλοι άλλωστε- αλλά γιατί μπουχτίσαμε. Κορεστήκαμε. Πόσα να μαζέψουμε; Και τι να τα κάνουμε; Χώρο δεν έχουμε, χρόνο δεν έχουμε, όρεξη δεν έχουμε!
Πάνε περίπου 3,5 χρόνια που δημιούργησα αυτό το blog θέλοντας να έχω έναν ιστοχώρο όπου να μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου, να κριτικάρω διάφορα πράγματα και να διασκεδάζω ενίοτε με τραγούδια, ενώ παράλληλα να μπορούν να με διαβάζουν όσοι πιστοί προσέρχονταν!
Πάνε κόντα 2 χρόνια που κλείδωσα αυτό το blog για το ευρή κοινό! (Χαχά... Σιγά το ευρή δηλαδή· τρόπος του λέγειν απλά!) για προσωπικούς λόγους. Μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια άλλαξαν πολλά! Μεγάλωσα λίγο ακόμα, ίσιωσα τα δόντια μου, σταμάτησα να βάφω τα μαλλιά μου (προς το παρόν), ταξίδεψα 2 φορές στο εξωτερικό, έμεινα έγκυος, μετακόμισα, παντρεύτηκα με πολιτικό (γάμο όχι άνθρωπο), απέκτησα λογαριασμό twitter (τι λες τώρα), έγινα χαζομαμά (ό,τι καλύτερο!)... Κάποιες αλλαγές ήταν σημαντικές, άλλες πάλι όχι! Έτσι όμως δεν είναι η ζωή;
Τελοσπάντων, είμαι εδώ τώρα, έτοιμη, ανανεωμένη, πιο συνειδητοποιημένη και ψύχραιμη, μα το ίδιο σπάταλη και νευρική, για να μοιραστώ ιδέες και σχόλια μαζί σας!
Σας καλωσορίζω λοιπόν και πάλι στην παρέα μου!!! Welcome, my darlings!!!
