Τι σου είναι τα παιδιά...

Βάσανο και χαρά ταυτόχρονα. Αλλά τι να κάνεις; Αν δε βιώνεις τα πράγματα ολοκληρωμένα, δηλαδή απ' όλες τις πλευρές, δεν έχεις αντικειμενική άποψη, ούτε κι έχεις ζήσει πραγματικά.

Ο 14 μηνών γιος μου, Παναγιώτης, ως μεγάλος αντάρτης, χώθηκε για ακόμα μια φορά προχθές πίσω από την τηλεόραση και με συνοπτικές διαδικασίες τούμπαρε ένα σκληρό δίσκο που είχα κουμπωμένο και ανοιχτό στην tv. Δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, αλλά μπορώ εύκολα να το φανταστώ. Ο καημένος ο δίσκος έκτοτε δεν την παλεύει κάστανο. Με νύχια και με δόντια, δαγκώνοντας τα χείλη και κοιτώντας με παράπονο την οθόνη του λάπτοπ προσπαθώ όλο το απόγευμα σήμερα να κοπιάρω ό,τι μπορώ από το φάκελο που με τσουρουφλάει περισσότερο αν χάσω. Κάτι λίγα, κουτσά-στραβά τα έσωσα, ωστόσο συνεχίζω τις προσπάθειες και ελπίζω σ' ένα καλύτερο μεθαύριο/αντιμεθαύριο, που θα έρθει ο αδερφός του Γιώργου (ο σύζυγος είναι αυτός, για εσένα που ρωτάς) και θα κάνει τα μαγικά του με κάποιο προγραμματάκι ανάκτησης.

Γιε μου, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά τι μου έκανες;!

Δόξα τους Θεούς, έχω και την Αναστασία, την κόρη όλο νάζι και σκέρτσο, που προσφάτως έκλεισε τα τγία. Τη ρωτάω το απόγευμα, εκεί πάνω στην αλλαγή μιας ακόμα πάνας (ναι, τα τσίσα τα λέμε, αλλά τα κακά δε θέλουμε να τα κάνουμε στο γιογιό, ούτε στη λεκάνη με τα παπάκια· άλλου παπά ευαγγέλιο και τούτο):

«Σας μάθανε κανένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι εκεί στο σταθμό;»

«Ναι!» μου απαντάει.

«Για πες μου, λοιπόν» κι αρχίζει να λέει:

«Κάλαντα, τλίγωνα μες στη γειτονιά, ήλθαν τα Χλιστούγεννα...»

Ε, το ξέρετε. Αφού διόρθωσα τη λανθασμένη σειρά των γεωμετρικών σχημάτων με τα εποχιακά άσματα, άρχισα να τραγουδάω κι εγώ μαζί της για να διπλασιαστεί η χαρά της.

Το βράδυ, εκεί γύρω στις 10 που συνήθως την ετοιμάζουμε για ύπνο, άρχισα να ψιλοκόβω ένα ματσάκι μαϊντανό και η μέλλουσα νοικοκυρά-υπόδειγμα πήρε μια καρέκλα από το τραπέζι, την έβαλε κοντά στον πάγκο και άρχισε να παίρνει μερικά ακόμα μαθήματα Γιαπωνέζου σεφ που τεμαχίζει με τη χατζάρα του τα μυρωδικά. Εκεί της ήρθε ο οίστρος να μου πει κι ένα τραγούδι ακόμα.

«Τλίγωνα, κάλαντα...»

Ωραία, σκέφτομαι, το πετύχαμε αυτή τη φορά. Σιγοντάρω κι εγώ στα σημεία που με ήθελε να της κάνω δεύτερη φωνή και όταν τελειώνει η κασέτα μού λέει:

«Να πούμε και το Έλατο».

Αρχίζουμε το γνωστό τροπάριο και οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία σε αυτό το σημείο. Αφού ολοκληρώσαμε κι αυτό το τραγούδι μού ρίχνει τη θεϊκή ερώτηση:

«Μαμά, ποιος έρχεται;»

«Ποιος έρχεται, παιδί μου;»

«Ποιος έρχεται και λέμε "έλα το";»

Ε, ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα βαθιάς σιωπής και πλατιού χαμόγελου από μέρους μου, μέχρι που της εξήγησα πως έτσι λέγεται το δέντρο με αμέριστη σοβαροφάνεια.

Κόρη μου, με αυτές τις απορίες θα πας μπροστά!

Happiness

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά, σκεφτόμουν πόσα πράγματα μου δίνουν χαρά στη ζωή και με κάνουν ευτυχισμένη, έστω και για λίγο.

Τα παιδιά μου (τουλάχιστον τώρα που είναι μικρά και μου δίνουν την αγάπη τους απλόχερα), ο έρωτας (σε κάθε του μορφή), τα ταξίδια (από εδώ μέχρι το Σούνιο ή μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, η χαρά μου είναι πάντα αστείρευτη), το παγωτό (ειδικά το λατρεμένο φυστίκι από το ΠαγωτοΜάνια), η σοκολάτα (λιωμένη και υγρή στο στόμα), τα αγαπημένα μου τραγούδια (όταν τα ακούω δυνατά και χάνομαι στους στίχους και τη μουσική τους), οι φίλοι (που γελάμε μαζί και λέμε διάφορα, ενώ πίνουμε ή τρώμε κάπου που δεν έχει και τόσο σημασία τελικά), τα χόμπι μου (που μια ζωή ολόκληρη δεν με φτάνει για να ασχοληθώ αρκετά μαζί τους), οι όμορφες αναμνήσεις (που μένουν για πάντα ανεξίτηλες και με ταξιδεύουν κάθε φορά), τα όνειρα (χάρη στα οποία μπορώ να ζήσω ακόμα και το αδύνατο), τα χαμόγελα των γύρω μου (όσο κι αν σπανίζουν στις μέρες μας), οι ευχάριστες εκπλήξεις και τα δώρα με αγάπη (γιατί συνειδητοποιώ πως είμαι κι εγώ σημαντική για κάποιους)...

Είναι τόσα πολλά (κι άλλα πολλά) τελικά... Το μόνο σίγουρο, είναι πως προτιμώ να τα ζω παρά να τα γράφω.