2 Απρ 2014

Γνώριμες φάτσες

Από τα αμέτρητα ταξίδια μου στις συγΚΟΙΝΩΝΙΕΣ έχω δει πολλά κι έχω παρατηρήσει αρκετούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς έμπαινε στο λεωφορείο που έπαιρνα για τη δουλειά τα πρώτα χρόνια που ήμουν ακόμα ανύπαντρη κι έμενα σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Τον είχα προσέξει, γιατί δεν ήταν αυτό που η κοινωνία θεωρεί «φυσιολογικό». Είχε εμφανώς τα «σημάδια» που τον έχριζαν αντάξιο της ταμπέλας «πρεζάκι» κι έτσι, όπου στεκόταν, τραβούσε τα πλάγια βλέμματα των γύρω του. Για κάποιο λόγο, μου ήταν αρκετά συμπαθής φυσιογνωμικά και παρότι πιθανόν να τον «κάρφωνα» κι εγώ άθελά μου, δεν ήταν με επικριτικό τρόπο. Συνήθως έμπαινε παρέα με ένα φίλο του, κάτοχο μιας αντίστοιχης ταμπέλας με τη δικιά του. Τους πετύχαινα συχνά με αποτέλεσμα να θυμάμαι ακόμα τα πρόσωπά τους, τέσσερα χρόνια μετά. Με το μυαλό μου, βλέποντάς τους μέρα με τη μέρα να καλυτερεύουν έκανα την εικασία πως παρακολουθούσαν μαζί κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης και έτσι πήγαιναν παρέα.
Πάει λίγος καιρός που τυχαία τους είδα να περιμένουν το ίδιο λεωφορείο σε μια στάση, ενώ εγώ ήμουν μέσα σε άλλο και ομολογώ πως χάρηκα, διότι είναι ωραίο να συναντάς μια γνώριμη φάτσα μετά από χρόνια. Η χαρά μου, βέβαια, ήταν ακόμα μεγαλύτερη διότι και οι δυο τους φαίνονταν πολύ πιο υγιείς. Χωρίς να ξέρω καμία λεπτομέρεια γι' αυτούς, για τις ζωές τους, για το πού πήγαιναν κάθε φορά που τους συναντούσα, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα, χάρηκα γιατί ήταν σαν να τους ήξερα και χάρηκα που ήταν καλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: