Γνώριμες φάτσες

Από τα αμέτρητα ταξίδια μου στις συγΚΟΙΝΩΝΙΕΣ έχω δει πολλά κι έχω παρατηρήσει αρκετούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς έμπαινε στο λεωφορείο που έπαιρνα για τη δουλειά τα πρώτα χρόνια που ήμουν ακόμα ανύπαντρη κι έμενα σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Τον είχα προσέξει, γιατί δεν ήταν αυτό που η κοινωνία θεωρεί «φυσιολογικό». Είχε εμφανώς τα «σημάδια» που τον έχριζαν αντάξιο της ταμπέλας «πρεζάκι» κι έτσι, όπου στεκόταν, τραβούσε τα πλάγια βλέμματα των γύρω του. Για κάποιο λόγο, μου ήταν αρκετά συμπαθής φυσιογνωμικά και παρότι πιθανόν να τον «κάρφωνα» κι εγώ άθελά μου, δεν ήταν με επικριτικό τρόπο. Συνήθως έμπαινε παρέα με ένα φίλο του, κάτοχο μιας αντίστοιχης ταμπέλας με τη δικιά του. Τους πετύχαινα συχνά με αποτέλεσμα να θυμάμαι ακόμα τα πρόσωπά τους, τέσσερα χρόνια μετά. Με το μυαλό μου, βλέποντάς τους μέρα με τη μέρα να καλυτερεύουν έκανα την εικασία πως παρακολουθούσαν μαζί κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης και έτσι πήγαιναν παρέα.
Πάει λίγος καιρός που τυχαία τους είδα να περιμένουν το ίδιο λεωφορείο σε μια στάση, ενώ εγώ ήμουν μέσα σε άλλο και ομολογώ πως χάρηκα, διότι είναι ωραίο να συναντάς μια γνώριμη φάτσα μετά από χρόνια. Η χαρά μου, βέβαια, ήταν ακόμα μεγαλύτερη διότι και οι δυο τους φαίνονταν πολύ πιο υγιείς. Χωρίς να ξέρω καμία λεπτομέρεια γι' αυτούς, για τις ζωές τους, για το πού πήγαιναν κάθε φορά που τους συναντούσα, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα, χάρηκα γιατί ήταν σαν να τους ήξερα και χάρηκα που ήταν καλά.

Η παραβολή του λεωφοριατζή

Ένα λεωφορείο εκτελούσε τη διαδρομή ρουτίνας «Πειραιάς-Άνω Γλυφάδα». Λίγες στάσεις μετά την αφετηρία, μία κοπέλα ανέβηκε στο λεωφορείο και έκατσε σε μια θέση, όπου έβλεπε τα 2/3 του λεωφορείου, μεταξύ αυτών τις δύο από τις τρεις θύρες που ανοιγόκλειναν συχνά για να επιβιβαστεί κι άλλος κόσμος.
Σε μία στάση, μια γυναίκα που περίμενε να ανοίξει η μεσαία θύρα για να κατέβει, πιάστηκε από την πόρτα που έκανε απότομες διακεκομμένες κινήσεις μέχρι, τελικά, να ανοίξει. Η γυναίκα νευριασμένη φώναξε στον οδηγό πως δεν την πρόσεξε με αποτέλεσμα να χτυπήσει. Ο οδηγός, εξήγησε πως η πόρτα χάλασε και ενώ πατούσε το κουμπί για να ανοίξει, αυτή κόλλησε και δεν ανταποκρινόταν. Η γυναίκα κατέβηκε φουριόζα μουρμουρίζοντας. Μετά από 2-3 πατήματα του κουμπιού, η πόρτα έκλεισε σωστά και το λεωφορείο συνέχισε τη διαδρομή του.
Πολλές ήταν οι φορές που επιβάτες, οι οποίοι ήθελαν να ανέβουν στο λεωφορείο, θύμωναν με τον οδηγό, καθώς η πόρτα δεν άνοιγε ή έκανε σπασμωδικές κινήσεις χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αρκετοί ήταν κι εκείνοι που ενώ ήταν μέσα στο λεωφορείο, αφηρημένοι δεν πρόσεχαν πως η πόρτα κόλλαγε και όταν ερχόταν η ώρα να κατέβουν, πήγαιναν σ' εκείνη και μάλιστα νευρίαζαν κι αυτοί με τον οδηγό που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του και ήταν απρόσεκτος.
Όταν ήρθε η στιγμή να κατέβει και η κοπέλα, παρότι η μεσαία πόρτα ήταν πιο κοντά της, επέλεξε να σταθεί μπροστά στην τελευταία θύρα και πάτησε το κουμπί για στάση. Η θύρα άνοιξε και η κοπέλα κατέβηκε από το λεωφορείο χωρίς κανένα πρόβλημα.

Τι σου είναι τα παιδιά...

Βάσανο και χαρά ταυτόχρονα. Αλλά τι να κάνεις; Αν δε βιώνεις τα πράγματα ολοκληρωμένα, δηλαδή απ' όλες τις πλευρές, δεν έχεις αντικειμενική άποψη, ούτε κι έχεις ζήσει πραγματικά.

Ο 14 μηνών γιος μου, Παναγιώτης, ως μεγάλος αντάρτης, χώθηκε για ακόμα μια φορά προχθές πίσω από την τηλεόραση και με συνοπτικές διαδικασίες τούμπαρε ένα σκληρό δίσκο που είχα κουμπωμένο και ανοιχτό στην tv. Δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, αλλά μπορώ εύκολα να το φανταστώ. Ο καημένος ο δίσκος έκτοτε δεν την παλεύει κάστανο. Με νύχια και με δόντια, δαγκώνοντας τα χείλη και κοιτώντας με παράπονο την οθόνη του λάπτοπ προσπαθώ όλο το απόγευμα σήμερα να κοπιάρω ό,τι μπορώ από το φάκελο που με τσουρουφλάει περισσότερο αν χάσω. Κάτι λίγα, κουτσά-στραβά τα έσωσα, ωστόσο συνεχίζω τις προσπάθειες και ελπίζω σ' ένα καλύτερο μεθαύριο/αντιμεθαύριο, που θα έρθει ο αδερφός του Γιώργου (ο σύζυγος είναι αυτός, για εσένα που ρωτάς) και θα κάνει τα μαγικά του με κάποιο προγραμματάκι ανάκτησης.

Γιε μου, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά τι μου έκανες;!

Δόξα τους Θεούς, έχω και την Αναστασία, την κόρη όλο νάζι και σκέρτσο, που προσφάτως έκλεισε τα τγία. Τη ρωτάω το απόγευμα, εκεί πάνω στην αλλαγή μιας ακόμα πάνας (ναι, τα τσίσα τα λέμε, αλλά τα κακά δε θέλουμε να τα κάνουμε στο γιογιό, ούτε στη λεκάνη με τα παπάκια· άλλου παπά ευαγγέλιο και τούτο):

«Σας μάθανε κανένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι εκεί στο σταθμό;»

«Ναι!» μου απαντάει.

«Για πες μου, λοιπόν» κι αρχίζει να λέει:

«Κάλαντα, τλίγωνα μες στη γειτονιά, ήλθαν τα Χλιστούγεννα...»

Ε, το ξέρετε. Αφού διόρθωσα τη λανθασμένη σειρά των γεωμετρικών σχημάτων με τα εποχιακά άσματα, άρχισα να τραγουδάω κι εγώ μαζί της για να διπλασιαστεί η χαρά της.

Το βράδυ, εκεί γύρω στις 10 που συνήθως την ετοιμάζουμε για ύπνο, άρχισα να ψιλοκόβω ένα ματσάκι μαϊντανό και η μέλλουσα νοικοκυρά-υπόδειγμα πήρε μια καρέκλα από το τραπέζι, την έβαλε κοντά στον πάγκο και άρχισε να παίρνει μερικά ακόμα μαθήματα Γιαπωνέζου σεφ που τεμαχίζει με τη χατζάρα του τα μυρωδικά. Εκεί της ήρθε ο οίστρος να μου πει κι ένα τραγούδι ακόμα.

«Τλίγωνα, κάλαντα...»

Ωραία, σκέφτομαι, το πετύχαμε αυτή τη φορά. Σιγοντάρω κι εγώ στα σημεία που με ήθελε να της κάνω δεύτερη φωνή και όταν τελειώνει η κασέτα μού λέει:

«Να πούμε και το Έλατο».

Αρχίζουμε το γνωστό τροπάριο και οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία σε αυτό το σημείο. Αφού ολοκληρώσαμε κι αυτό το τραγούδι μού ρίχνει τη θεϊκή ερώτηση:

«Μαμά, ποιος έρχεται;»

«Ποιος έρχεται, παιδί μου;»

«Ποιος έρχεται και λέμε "έλα το";»

Ε, ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα βαθιάς σιωπής και πλατιού χαμόγελου από μέρους μου, μέχρι που της εξήγησα πως έτσι λέγεται το δέντρο με αμέριστη σοβαροφάνεια.

Κόρη μου, με αυτές τις απορίες θα πας μπροστά!

Happiness

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά, σκεφτόμουν πόσα πράγματα μου δίνουν χαρά στη ζωή και με κάνουν ευτυχισμένη, έστω και για λίγο.

Τα παιδιά μου (τουλάχιστον τώρα που είναι μικρά και μου δίνουν την αγάπη τους απλόχερα), ο έρωτας (σε κάθε του μορφή), τα ταξίδια (από εδώ μέχρι το Σούνιο ή μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, η χαρά μου είναι πάντα αστείρευτη), το παγωτό (ειδικά το λατρεμένο φυστίκι από το ΠαγωτοΜάνια), η σοκολάτα (λιωμένη και υγρή στο στόμα), τα αγαπημένα μου τραγούδια (όταν τα ακούω δυνατά και χάνομαι στους στίχους και τη μουσική τους), οι φίλοι (που γελάμε μαζί και λέμε διάφορα, ενώ πίνουμε ή τρώμε κάπου που δεν έχει και τόσο σημασία τελικά), τα χόμπι μου (που μια ζωή ολόκληρη δεν με φτάνει για να ασχοληθώ αρκετά μαζί τους), οι όμορφες αναμνήσεις (που μένουν για πάντα ανεξίτηλες και με ταξιδεύουν κάθε φορά), τα όνειρα (χάρη στα οποία μπορώ να ζήσω ακόμα και το αδύνατο), τα χαμόγελα των γύρω μου (όσο κι αν σπανίζουν στις μέρες μας), οι ευχάριστες εκπλήξεις και τα δώρα με αγάπη (γιατί συνειδητοποιώ πως είμαι κι εγώ σημαντική για κάποιους)...

Είναι τόσα πολλά (κι άλλα πολλά) τελικά... Το μόνο σίγουρο, είναι πως προτιμώ να τα ζω παρά να τα γράφω.

Τους φίλους τους διαλέγουμε...

Στη ζωή γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους κι αυτό μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κάνουμε φιλίες. Πόσο εύκολο είναι όμως να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να ταιριάξεις και σιγά-σιγά να εμπιστευτείς; Και να είναι αυτοί εκεί για σένα στις χαρές και στις λύπες; Στο πλάι σου, πάντα; Μια δυνατή φιλία λένε αντέχει στο χρόνο, ο οποίος θα φέρει αλλαγές όχι μόνο σε γνώμες και συνήθειες, αλλά και στην καθημερινότητα του καθενός. Έχοντας γνωρίσει δεκάδες ανθρώπους, άλλους συμπαθείς κι άλλους εκκεντρικούς, είμαι σε θέση νομίζω πια να λέω πως είμαι κοινωνικό άτομο. Κοινωνικό άτομο σημαίνει να έχεις τις νέες γνωριμίες σαν κάτι εύκολο και ευχάριστο, να μην τρομάζεις στην ιδέα πως θα συναντηθείς με έναν άγνωστο και θα πρέπει να συζητήσεις μαζί του χωρίς να γνωρίζεις από πριν ποια είναι τα ενδιαφέροντά του. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως θα γίνεις φίλος με κάθε καινούρια γνωριμία. Ειλικρινά όμως, πόσους φίλους χρειαζόμαστε;

Κάποιοι λένε πως οι καλοί φίλοι συνήθως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δε θα διαφωνήσω, απλά μερικές φορές υπάρχει σύγχιση ως προς το ποιος είναι ο καλός φίλος και τι περιμένουμε από αυτόν. Προσωπικά είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου, αλλά λίγους πραγματικά κοντά μου. Με τους περισσότερους μπορούσα άνετα να βγω για καφέ, να συζητήσω, να γελάσω και να διασκεδάσω. Είναι άτομα που χαίρομαι να συναντώ και να αράζω που λέμε μία στο τόσο. Με αυτούς που ήμουν πιο κοντά, ήθελα να έχω άλλου επιπέδου σχέση. Να μπορώ να τους παίρνω τηλέφωνο και να ανοίγω την καρδιά μου, να με συμβουλεύουν σε κάθε βήμα της ζωής μου, να μου μιλάνε ειλικρινά για κάτι κακό πάνω μου ή κάτι που έκανα και τους ενόχλησε. Να είναι πάντα ζεστή η αγκαλιά τους, ακόμα κι αν έχουμε να βρεθούμε ένα μήνα ή να μιλήσουμε 2 βδομάδες, λόγω υποχρεώσεων. Να μην παρεξηγούμαστε με το παραμικρό και να δείχνουμε κατανόηση... Ακόμα κι αν μας χωρίζει απόσταση χιλιομέτρων, να με αγαπούν και να το νιώθω!
 
Προς τι όλα αυτά θα μου πείτε...
Σε 17 μέρες θα παντρευτώ και αναρωτιέμαι τελικά πόσοι είναι αυτοί που θα έκαναν ό,τι εγώ γι' αυτούς, με αφορμή ένα τέτοιο σημαντικό γέγονος. Αν με ρωτήσετε θα σας πω πως όποιος με καλούσε στο γάμο του, θα έτρεχα να παρευρεθώ, όπου κι αν ήταν αυτός, εκτός κι αν μου συνέβαινε κάτι σοβαρό. Πέρσυ παντρεύτηκε ένας συμμαθητής μου από το φροντιστήριο, ο Τάσος. Αυτόν τον άνθρωπο τον έβαλα σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όταν μετά από παρεξήγηση ήρθε και με βρήκε και μου ζήτησε «συγγνώμη», έστω κι αν είχαν περάσει 3 χρόνια! Ποιος το κάνει αυτό; Εύκολα, σίγουρα κανείς! Το έχω πει· όποιος με πληρώνει με ειλικρίνεια, θα ανταμείβεται πάντα θετικά από μένα! Τέλος πάντων, ο Τάσος έκανε το γάμο στη Λαμία, μιας και η γυναίκα του είναι από 'κει. ΔΥΣΤΥΧΩΣ -και το τονίζω- δυστυχώς ήμουν έγκυος στο μήνα μου και ενώ ήθελα να πάω, δε μου επέτρεψε ο Γιώργος (ο σύζυγος). Φοβόταν, δικαιολογημένα ίσως, λόγω της απόστασης μην σπάσουν τα νερά στη μέση της εθνικής και καταλαβαίνεται... Αν δεν ήταν ο Γιώργος λοιπόν, ακόμα και με την κοιλιά τούρλα όπως ήμουν, θα πήγαινα! Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν κατάφερα να πάω...
Τώρα που ήρθε η δικιά μου ώρα, θέλω όλοι οι φίλοι μου να είναι εκεί. Ο Τάσος, ο Δημήτρης, η Ζωή, η Ελευθερία. Δεν θα γίνει όμως αυτό... Ο Δημήτρης, εγκάρδιος φίλος από το σχολείο, αποφάσισε με την κοπέλα του να πάνε Αυστραλία μόνιμα, αφού τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα γι' αυτούς. Παντρεύτηκαν σε χρόνο dt με πολιτικό και έκλεισαν το ταξίδι τους για μέσα Σεπτέμβρη. Έμαθα τα νέα πολύ αργά! Απογοήτευση...
Ούτε και η Ελευθερία θα μπορέσει να έρθει από Γερμανία, λέει... Στεναχώρια...
Τουλάχιστον η Ζωή θα είναι εκεί με τον άντρα της, θα ταξιδέψουν από Θεσ/νίκη, όπως είχα κάνει κι εγώ πέρσυ από Αθήνα, έγκυος 7 μηνών. Ο Τάσος τώρα... δεν έχω μιλήσει ακόμα μαζί του για να μου πει, αν θα έρθουν με τη Ρούλα. Βλέπεται η κοπέλα γέννησε αρχές Αυγούστου και ίσως να μην μπορέσουν...

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική που θέλω οι πιο δικοί μου άνθρωποι μετά την οικογένεια να είναι εκεί, στην εκκλησία, πάση θυσία. Πάντως σίγουρα ο καθένας θα στεναχωριόταν με την απουσία των φίλων του, και ίσως πολλοί να θύμωναν αν δεν υπήρχε καλή δικαιολογία γι' αυτό.
Όπως και να 'χει, κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μου...

Η υπέροχη ιστορία του

Όταν το 2001 είδα το πρώτο trailer για την επερχόμενη τότε ταινία "Harry Potter and the Philosopher's Stone" σε κάποιο σινεμά, συνειδητοποίησα αμέσως πως αυτή θα ήταν μια από τις προβολές που δεν θα έχανα με τίποτα στο μέλλον!


Από μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια με μάγους -καλούς και κακούς- με ξωτικά και νεράιδες κι όλα αυτά που συναρπάζουν τα περισσότερα παιδάκια. Κάποια μεγαλώνοντας συνειδητοποιούν πως όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και προτιμούν να πατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος, μένοντας μακριά από ονειρικούς κόσμους, παράλληλα σύμπαντα και μαγικά φίλτρα. Εγώ δεν ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά. Αν υπήρχε Hogwarts, θα ήθελα να φοιτήσω εκεί κι ας με κορόιδευαν πως είμαι παιδί Magl!
Η ιστορία του Harry Potter ενθουσιάζει ίσως μόνο αυτούς που διατηρούν ακόμα μέσα τους αυτήν την αγάπη για το φανταστικό και γι' αυτούς γράφτηκαν τα βιβλία.
Πόσα πράγματα είδαμε μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια;... Πάρα πολλά! Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Μαζί με τους ήρωες μεγάλωσα κι εγώ!
Γνωρίσαμε τον αγαπημένο μας ήρωα στην ηλικία των 11, τον είδαμε να τσακώνεται με τα θειάδια του, να το σκάει, να περνάει μέσα από τοίχους για να ταξιδέψει στον κόσμο των μάγων, να γνωρίζει καινούριους φίλους και να ξεκινάει ένα ταξίδι απρόσμενο!
Μαζί με την Ermione και τον Ron, τους κολλητούς του, φοίτησαν στο Hogwarts, δέθηκαν με άλλους χαρακτήρες, ερωτεύτηκαν, γέλασαν, έκλαψαν. Έπειτα πολέμησαν ενάντια σε αράχνες, καλικάντζαρους, δράκους, γιγάντιους σκύλους, κακούς μάγους, ακόμα και μεγάλα πιόνια σκακιού! Από μικρά παιδιά, έγιναν έφηβοι και στο τέλος ενηλικιώθηκαν.
Ορίστε και μια εικόνα που δείχνει την πορεία τους μέσα στα χρόνια...


Οι συνολικά οχτώ ταινίες που αντιστοιχούν σε εφτά βιβλία της J. K. Rowling, απ' την άλλη, από χαρούμενες και παιχνιδιάρικες, έγιναν πιο σκοτεινές και σοβαρές, καθώς η ζωή του Harry οδηγούταν σε μια τελική μονομαχία με τον χειρότερο κακό που έχουμε δει σε παιδική (;) ταινία!


Κι αν σε κάποιους η πρώτη ταινία φάνηκε αρκετά «χαζοχαρούμενη» ή «παιδιάστικη» για να την πάρουν στα σοβαρά, ας κάνουν υπομονή, ας δουν όλη τη σειρά μέχρι να φτάσουν στο τελευταίο επεισόδιο που λέγεται "The Deathly Hallows" και μπορεί τότε να αλλάξουν γνώμη γενικότερα. Γιατί όπως και η δική μας ζωή περνάει από φάσεις, έτσι και η ζωή αυτών των παιδιών. Δεν ήμασταν ανέκαθεν μεγάλοι και ώριμοι, ούτε και γίναμε από τη μια μέρα στην άλλη οι καλύτεροι στον τομέα μας, σωστά; Αντίστοιχα και οι ήρωες της ταινίας σταδιακά ωρίμασαν, αλλά και οι ηθοποιοί με τον καιρό εξελίχθηκαν. Ένα είναι σίγουρο· οι περιπέτειές τους έδωσαν χρώμα και γέμισαν φαντασία κάποια Χριστούγεννα κι άλλοτε κάποια καλοκαίρια πολλών...

Δικός μου αγαπημένος ήρωας, εναλλακτικός, αντιφατικός και μάλλον αντιπαθής στους περισσότερους, είναι ο καθηγητής Snape, στον οποίο δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ πριν ολοκληρώσω σιγά-σιγά το κειμένό μου. Τον υποδύεται ο ταλαντούχος ηθοποιός Alan Rickman, ο οποίος νομίζω πως ταίριαξε όχι απλά γάντι στο ρόλο, αλλά αισθάνομαι ότι γεννήθηκε για να παίξει τον Severus! Απλά μοναδικός! Και ευτυχώς δικαιώνομαι στο τέλος σχετικά με αυτόν.


Ολοκληρώνοντας να πω πως είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Εννοείται πως έχω όλα τα dvd στην κατοχή μου και τα βλέπω συχνά-πυκνά. Όταν με το καλό ολοκληρώσω τη συλλογή με την τελευταία ταινία που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους, τότε σίγουρα θα ξαναδώ κάθε λεπτό απ' την αρχή στο σπίτι! Σας προτείνω να κάνετε κι εσείς το ίδιο, αν και εφόσον σαν αρέσουν τέτοιου είδους παραμύθια!


Για το τέλος, θα σας αφήσω με την καλύτερη ατάκα που είπε ο Καθηγητής Dumbledore στον Harry στο τελευταίο φιλμ. Πόσο σοφή...

"Of course it is happening inside your head, Harry, but why on earth should that mean that it is not real?"

Φουσίλι με άγρια μανιτάρια

Είπα να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ εύκολη και γρήγορη συνταγή, την οποία μαγείρεψα χθες. Πρόκειται για ένα πιάτο μυρωδάτο και χορταστικό, ενώ συνάμα είναι αρκετά απλό! Για τους λάτρεις των μανιταριών, που έχουν βαρεθεί να συνδιάζουν τα ζυμερικά τους με μια σάλτσα καρμπονάρα.

Τα υλικά που θα χρειστείτε είναι:

• 1/2 γυάλινο βαζάκι άγρια μανιτάρια σε ελαιόλαδο (περίπου 140 γρ.)
• 25 γρ./2 κουταλιές βούτυρο
• 225 γρ./2 φλιτζάνια φρέσκα μανιτάρια
• 5 γρ./1 κουταλάκι θυμάρι ψιλοκομμένο
• 5 γρ./1 κουταλάκι ματζουράνα ή ρίγανη ψιλοκομμένη 
• επιπλέον μυρωδικά για το σερβίρισμα
• 4 σκελίδες σκόρδο λιωμένες 
• 350 γρ./3 φλιτζάνια φρέσκα ή ξερά φουσίλι
• 200 ml κρέμα γάλακτος
• αλάτι και φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι

Η συνταγή είναι για 4 άτομα.

Σε μια μέτρια κατσαρόλα αδειάζετε περίπου 15 ml/1 κουταλιά από το λάδι των άγριων μανιταριών.
Κόβετε σε φέτες τα συσκευασμένα μανιτάρια αν είναι μεγάλα.
 

Προσθέτετε το βούτυρο στην κατσαρόλα και τα αφήνετε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να αρχίσουν να ζεσταίνονται. Προσθέτετε τα μανιτάρια, τα μυρωδικά, το σκόρδο και το αλατοπίπερο. Τα αφήνετε να σιγοβράσουν σε μέτρια φωτιά, ανακατεύοντας συχνά, για 10 λεπτά περίπου ή μέχρι να μαλακώσουν τα φρέσκα μανιτάρια. Εν τω μεταξύ, βράζετε τα ζυμαρικά σε αλατισμένο βραστό νερό, σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία τους.

Μόλις ετοιμαστούν τα μανιτάρια, δυναμώνετε τη φωτιά και ανακατεύετε το μείγμα έως ότου φύγουν τα περιττά υγρά. Ρίχνετε την κρέμα γάλακτος και αφήνετε να πάρουν μια βράση. Ανακατεύετε συγχρόνως και στη συνέχεια δοκιμάζετε και προσθέτετε αλάτι και πιπέρι, αν χρειάζεται.
 

Σουρώνετε τα ζυμαρικά και τα ρίχνετε σε ένα ζεστό μπωλ. Περιχύνετε τα ζυμαρικά με τη σάλτσα και ανακατεύετε καλά. Σερβίρετε αμέσως, πασπαλίζοντας με φρέσκα φύλλα μυρωδικών.
 
Σημείωση: Η παραπάνω συνταγή είναι από το βιβλίο «Ζυμαρικά» της Jeni Wright.

Μια εικόνα - Χίλιες λέξεις

Οι παρακάτω ζωγραφιές αντιπροσωπεύουν κυριολεκτικά την παραπάνω φράση. Τα λόγια είναι περιττά. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους και πόσο δίκιο έχουν!...

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ






ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ

ΑΛΛΕΣ

Μία φορά κάθε 823 χρόνια

Μου ήρθε σε e-mail αλλά έχει ενδιαφέρον και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Φέτος, λοιπόν, θα έχουμε την εμπειρία τεσσάρων ασυνήθιστων ημερομηνίων.
1/1/11, 11/1/11, 1/11/11, 11/11/11
και αυτό δεν είναι όλο...

• Πάρτε τα δύο τελευταία ψηφία του έτους κατά το οποίο γεννηθήκατε. Τώρα προσθέστε την ηλικία που θα έχετε φέτος, και το αποτέλεσμα θα είναι 111 για όλους!
  Για παράδειγμα:
  ο Θανάσης γεννήθηκε το 1950 οπότε 50 + 61 (η ηλικία του φέτος) = 111
  Καλό, ε;

Επίσης, φέτος τον Οκτώβριο θα έχουμε 5 Κυριακές, 5 Δευτέρες και 5 Σάββατα. Αυτό συμβαίνει μόνο κάθε 823 χρόνια.

Αυτά τα συγκεκριμένα έτη είναι γνωστά ως «Moneybags» (μη με ρωτάτε σε ποιους)
Λέτε να πλουτίσουμε όλοι; Δεν το νομίζω, Τάκη...

FarmVille: μια ιστορία αποτοξίνωσης

Το γνωστό παιχνίδι του Facebook, που πολλά εκατομμύρια ανθρώπων έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν, ήταν και για μένα μια διέξοδος απ' την καθημερινότητα. Διασκέδασα αρκετά παίζοντας και ήταν μια καλή «συντροφιά». Νομίζω όμως πως ήρθε ο καιρός να σταματήσω να ξοδεύω χρόνο και χρήμα σε μια εφαρμογή.
Φυσικά και δε μετανιώνω που ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 2 χρόνια έτρεχα σπίτι να μαζέψω τα χωράφια μου μη μαραθούν, ούτε και που χρέωνα την κάρτα πού και πού για να αγοράσω ζωάκια («τα γλυκούλια μου» έλεγα τότε). Για ό,τι έκανα είχα τους λόγους μου...

Ένα παιχνίδι ―οποιοδήποτε― μπορεί να προσφέρει ψυχαγωγία, δημιουργεί ανάγκες όπως αυτήν της επιτυχίας και της ευγενής άμμιλας, ενώ σε κρατά απασχολημένο για ώρες αν χρειαστεί, όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις.
Για μένα το FV, που δυστυχώς πάσχω από το μικρόβιο του συλλέκτη (ίσως κάνω στο μέλλον μια δημοσίευση για αυτό το θέμα) δεν άργησε να γίνει ένας εθισμός...

Η ιστορία συνήθως πάει κάπως έτσι:
Έχεις μερικούς φίλους, που καιρό τώρα σου στέλνουν ειδοποιήσεις και σε «κυνηγούν» να μπεις κι εσύ στο τριπάκι. Το κάνεις. Ξεμπλοκάρεις το παιχνίδι. Ξεκινάς αργά και σταθερά. Φυτεύεις και μαζεύεις. Αγοράζεις και κανά πουλερικό. Σε λίγο επεκτείνεις τη φάρμα σου. Μαζεύεις λεφτά και ξοδεύεις ως άλλος αγρότης για το καλό των ζωντανών σου. Δεν αργεί η στιγμή που θες να φτάσεις σε επίπεδο τους φίλους σου που σε «έχωσαν» τότε στην αρχή αλλά δεν το έχεις καταλάβει. Αναγκάζεσαι να παρακαλέσεις κι εσύ κανά δυό συγγενείς να παίξουν μαζί σου. Ψάχνεις για γείτονες γενικότερα στις 5 ηπείρους. Ανταλλάσετε καθημερινά δωράκια της πλάκας. Μετά θες να τους ξεπεράσεις για να πεις «τα κατάφερα, σας νίκησα». Κάποια στιγμή, κι ενώ αυτά που βρίσκεις στο μαγαζί δε σου φτάνουν, περνάς τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το παιχνίδι από τον τζόγο. Ρισκάρεις για μερικά ευρουλάκια να πάρεις μια καινούρια αγελάδα ή ένα διακοσμητικό της φάρμας που θα το βάλεις αργότερα στο κελλάρι. Και δώσε λεφτά στη Zynga... 

Πολιτική της Zynga
Κρεμάμε ένα καροτάκι στον εκάστοτε γαϊδαρούλι και τον τρέχουμε.
 
Μέθοδος της Zynga 
Κάθε βδομάδα θα πλασάρουμε μια καινούρια σειρά «αξεσουάρ» για τα γαϊδαράκια μας. Όποτε έχουμε και επίσιμη γιορτή (βλ. Γιορτή των Ερωτευμένων, Γιορτή της Μητέρας, Γιορτή του Πατέρα, Γιορτή του Πεθερού, Γιορτή της Καθαρίστριας κ.ο.κ.) ακόμα καλύτερα! Θα βγάζουμε στο σφυρί νέα σοδία ντομάτας μαζί με νέας γενιάς σούπερ πόνυ στα χρώματα του λυκόφωτος. Θα βάλουμε τα γαϊδαράκια μας να αναπαράγουν τα κατικίδιά τους και να τα εκτρέφουν. Κάθε νέο μέλος οικόγενειας θα έχει άλλο χρώμα. Δε θα μοιάζει ούτε πολύ στον μπαμπά, ούτε και στη μαμά. Κι αν μοιάζει θα λέμε στους όνους μας «Δεν πειράζει, προσπαθήστε ξανά με τη βοήθεια μαγικών φίλτρων. Κοστίζουν 50 Αγροδίφραγκα ΜΟΝΟ»...
 
Enough! Αρκετά λέγω!!! Κουράστηκα να πληρώνω συνεχώς (επειδή εγώ το ήθελα, για να μην παρεξηγούμαι) για να αγοράσω ακόμα μια νέα διαφορετική φοράδα που το μόνο που θα μου προσφέρει είναι την ευχαρίστηση να μοιραστώ τα μούλικά της με τους πιο γρήγορους-εθισμένους (βλ. καμμένους) γείτονες. Να πληρώνω για ένα πρόβατο πράσινο με κίτρινα αστεράκια στα οπίσθια, το οποίο αν συνδειαστεί με την πορτακαλί πιτσιλωτή γίδα πιθανόν να μου δώσει μια μωβ προβατίνα με ρίγες. Ουάου! Έλεος απλά... Οι τύποι το παράκαναν. Τα ζώα αγγίζουν τα όρια του κιτς σε εμφάνιση, τα διακοσμητικά της φάρμας είναι πιο άχρηστα από ποτέ και τα κτίρια στην καλύτερη περίπτωση χρησιμεύουν για να φτιάξεις ένα γαλόνι βενζίνη, κι ας μην έχεις διυλιστήριο. Μοναδικό ενδιαφέρον τα χωράφια, που μπορείς να κερδίσεις μια ταμπελίτσα να σου θυμίζει πως φύτεψες 8000 φραγκόσυκα. Συγχαρητήρια! Και τώρα τι; Ούτε μισό Αγροδιφραγκάκι για επιβράβευση... Πφφφ... Σκάρτη η ζωή στη φάρμα!

Δεν αξίζει πια, πραγματικά! Όχι γιατί μας εκμεταλλεύονται -όπως όλοι άλλωστε- αλλά γιατί μπουχτίσαμε. Κορεστήκαμε. Πόσα να μαζέψουμε; Και τι να τα κάνουμε; Χώρο δεν έχουμε, χρόνο δεν έχουμε, όρεξη δεν έχουμε!