Γυναικείο παραλλήρημα

Είναι μερικές μέρες που πάντα κάτι μου φταίει χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω... Κι ενώ ξυπνάω μια χαρά, έρχομαι στη δουλειά μια χαρά, μέσα στη μέρα κάτι στραβώνει και πάνε όλα κατά διαόλου.
Αυτή τη στιγμή αν μου ζητούσαν να περιγράψω τι νιώθω θα έλεγα μοναξιά, απογοήτευση και έναν απίστευτο περιορισμό συναισθημάτων... Ανελευθερία να εκφραστώ γι' αυτό και επιλέγω το blog μου να «αδείασω» τη μαυρίλα που με πνίγει από μέσα... Μη διαβάστε παρακάτω αν μισείτε τα μελό και τα γυναικεία κλαψουρίσματα.
Γιατί τυγχάνει να γεννήθηκα θυληκό και με τα χρόνια να εξελίχθηκα σε μια γυναίκα με όλα τα στραβά που έπεται αυτό. Σκέφτομαι πολύ, μιλάω πολύ, κλαίγομαι πολύ, γκρινιάζω πολύ και πάνω από όλα βιάζομαι πολύ. Υπάρχει τρόπος να αλλάξουν όλα αυτά; Ίσως, αν αποφασίσω να κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μεταμορφωθώ σε ασερνικό. Όχι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά. Να αρχίσω να σκέφτομαι σαν άντρας, να μη μιλάω πολύ όπως οι άντρες που μετράνε τα λόγια τους πριν αρθρώσουν λέξη, να μην τρελαίνομαι με αυτά που ΔΕΝ ακούω και να μη μου λείπουν τα μισά πράγματα από αυτά που λείπουν στις γυναίκες καθημερινά!
Αλλά και πάλι σκέφτομαι ―γιατί όπως είπα πιο πάνω, σκέφτομαι πολύ (περισσότερο απ' όσο πρέπει ή χρειάζεται)― πως η θεϊκή ανώτερη δύναμη που αποφασίζει για όλα στο σύμπαν επέλεξε να είμαι και να λειτουργώ σα γυναίκα. Κάποιος λόγος θα υπάρχει...
Κι αν τώρα, σήμερα, εγώ δεν μπορώ να βρω πραγματικά το λόγο που μου φταίνε όλα, τότε ίσως αυτή εκεί έξω να ξέρει πιο καλά, οπότε ας το σεβαστώ. Ας αφήσω τη φύση μου να εκφραστεί κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κι ας μου πάρουν το κεφάλι, κι ας τα χάσω αυτά που έχω, που μάλλον είμαι αχάριστη και δεν τα εκτιμώ. Ντροπή μου...