Ταξιδεύοντας παρέα με αγαπημένα τραγούδια λοιπόν, κατάλαβα πως η μουσική δεν έχει σύνορα, δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν ορίζεται. Είναι αιώνια και ενιαία. Οι ταμπέλες που συνηθίζουμε να βάζουμε είναι η απεγνωσμένη προσπάθειά μας να ελέγξουμε κάτι τόσο μεγάλο όπως η τέχνη. Θέλουμε να νιώθουμε κύριαρχοι, να αποφασίζουμε τι είναι καλό και τι όχι, τι ποιοτικό και τι «πατάτα».
Αλήθεια δοκιμάσατε ποτέ να διαλέξετε τα δικά σας ξεχωριστά κι αγαπημένα μουσικά κομμάτια ανεξαρτήτως είδους, να τα βάλετε όλα μαζί μέσα σε ένα φορητό mp3 player και να επιλέξετε suffle playmode; Προσωπικά το δοκίμασα με λίγο φόβο στην αρχή για το τελικό μιξάρισμα, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Είναι απίστευτο το πώς ταιριάζει τελικά ο Παπάζογλου με το Νίνο, ο Ρουβάς με τον Παυλίδη, η Αλεξίου με την Αρβανίτη και η Καλομοίρα με την Κουμνιώτη.
Η τελευταία θα μας πει ένα τραγουδάκι σήμερα ―όχι τυχαία επιλεγμένο φυσικά― κι αυτό γιατί τίποτα δεν αφήνουμε στην τύχη κι αυτή δε μας αφήνει κάτι μόνη της...
