Πάμε στοίχημα;

Με τον τζόγο πώς τα πάτε; Με τα στοιχήματα; Ρισκάρετε στη ζωή σας;

Σας έχει τύχει ποτέ να μπείτε σε ένα παιχνίδι το οποίο εν αγνοία σας είναι στημένο; Χάσατε πολλά; Νιώσατε ηλίθιοι κι αφελής που δεν είδατε την παγίδα απ' την πρώτη στιγμή; Μη στεναχωριέστε! Δεν είστε οι μόνοι! Η παρέα είναι μεγάλη και υπάρχει από τότε που ανακαλύφθηκε το ζώο-άνθρωπος! Ω, ναι!

Διότι η εξαπάτηση του άλλου είναι κάτι συνηθισμένο στους κύκλους μας.

Κι εκεί που ποντάρεις εσύ κάμποσα και γλυκαίνεσαι με τα λίγα που εισπράτεις πίσω, και να σου πάλι ποντάρεις πιο πολλά σίγουρος είτε πως σου χαμογέλασε η (ανύπαρκτη) θεά Τύχη είτε πως είσαι αρκετά ικανός κι έξυπνος για να κάνεις χαζομάρα... Κι άντε μια φορά σου βγήκε καλή. Άντε κι άλλη μία. Ως πότε όμως; Νομίζω πως στην τρίτη φορά καίγεσαι... Κι όπως λέει κι ο Πουλικάκος σε ένα τραγουδάκι του Παύλου «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι ζητάνε τα πολλά θα πάρουνε π@π@ρ...» (συγχωρέστε με· ο Μήτσος το λέει, όχι εγώ).

Έτσι είναι αυτά. Η ζωή είναι για τους ολιγαρκής. Εμείς που ζούμε με το όνειρο της αφθονίας θα περιμένουμε πολύ μετά το θάνατο για να εισπράξουμε ό,τι επιθυμούσαμε πάντα.

Και καλά να χάνεις 400 ευρώ στο έτσι. Άντε και καλά να χάνεις 4000 ευρώ στο αλλιώς. Πόσο όμως κοστίζει μια αγάπη; Διότι υπάρχουν κι αυτοί που παίζουν στοίχημα και ρισκάρουν την αγάπη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που λείπουν απ' το σπίτι εξαιτίας του πάθους τους και μετά από λίγο τους παρατά η γυναίκα τους...

Όπως και να 'χει... άσχημο πράγμα ο τζόγος. Όση αδρεναλίνη κι αν εκρήγνυται, επιμένω να υποστηρίζω πως δε διασκεδάζω καθόλου με τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό μου.

Παρόλα αυτά, σαν επιρρεπές κοριτσάκι παρασύρομαι... και συνεχίζω να παίζω... και χάνω...