Άτιτλο

Φφφφ... Φφφφ... Ακούγομαι;;

Γεια σας, κυρίες και κύριοι. Σήμερα θα βγάλω λόγο χωρίς να ξέρω το θέμα της ομιλίας μου. Καλό ε; Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσουν περισσότερο τα αυθόρμητα πράγματα, παρότι πασχίζω πάντα να έχω τη ζωή μου σε τάξη και να ξέρω από πριν τι πάει πού και πώς. Γι' αυτό και σήμερα, αφού συνειδητοποίησα πως ναι μεν δήλωσα επιστροφή αλλά δεν έγραψα και τίποτα έκτοτε, αποφάσισα να ανοίξω πάλι το στοματάκι μου.

Αυτό το απαίσιο φερμουάρ βρε παιδί μου στα στόματα των ανθρώπων, τι κακό πράγμα. Και το χειρότερο είναι πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το βάζουν οικειοθελώς. Μην μπερδεύεστε, δεν υποστηρίζω πως πάντα πρέπει να πετάμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, αλλά όχι και το άλλο άκρο. Εκφραστείτε βρε 'σεις! Χώστε τα, βρίστε, εκτονωθείτε. Εκ-φρα-στεί-τε! Μην κρατιέστε. Θέλετε να κάνετε τον άλλο σκουπίδι; Χώμα, αλοιφή και κρέμα για τις καντίλες; Κάντε το! Ξέρετε πόσες ψυχούλες εκεί έξω προσφέρονται για να γίνουν το εξιλαστήριο θύμα σας; Τα προσωπικά σας μηδενικά που όποτε εσείς το επιθυμείτε μπορούν να είναι εκεί, χαμηλά, για να μπορείτε να τους πιέσετε με το πόδι και να πάνε ακόμα πιο κάτω;; Ναι, βάλτε όλη σας τη δύναμη και λιώστε τες!

...Συγγνώμη παρασύρθηκα.
Μισό λεπτό να ξαναγίνω η γλυκιά Αντωνίτσα πάλι.

...(Reprogramming)...

O.K. Let me try once more.

Μικρά μου ζουζουνάκια, δεν ξέρω τι καιρό ακριβώς κάνει έξω, γιατί σ' αυτήν την εταιρεία το φως τις μέρας το βλέπουν μόνο τα ποντίκια κι εμείς οι υπάλληλοι ζούμε μέσα στην τρύπα τους. Υγρασία, κρύο και σκόνη είναι οι κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθούν οι καλικάντζαροι, γι' αυτό κι εγώ από τούδε και στο εξής θα ονομάζομαι η κυρία Troll-oompa... Ή ΤρΕλούμπα ελληνιστί (με μια απειροελάχιστη παραλλαγή για να έχει ενδιαφέρον).

Η κυρία Τρελούμπα λοιπόν, εκπέμπει στους 99 μεγακύκλους (ή στους 99 βαθμούς Κελσίου-λίγο πριν τη βράση) και σας μιλάει κατευθείαν μέσα στα εγκεφαλικά σας κύτταρα τα οποία παρεπιπτόντως καίγονται ακαριαία. Λυπάμαι, ας προσέχατε καθώς μπαίνατε την πινακίδα

«ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΗ ΕΠΙΡΡΟΗ»

στα αριστερά. Εκ δεξιών ήταν η άλλη με το σύνθημα

«Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ 'ΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΜΩΡΟ ΜΟΥ»

Τη θυμάστε; Αυτή η δεύτερη έχει ξεμείνει από τις συναυλίες των Τρυπών.

Και μια και αναφέρθηκα δυο φορές κατά διαβολική σύμπτωση σε τρύπες, ας μιλήσω λίγο γι' αυτές. Πριν πάει ο νους σας στο πονηρό, και πριν καταλήξουμε να μιλάμε για το όζον και το περιβάλλον (boring at this time...) να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον αναλύοντας τη θεωρία μου περί ψυχολογικών τρυπών.

Καταρχήν υπάρχουν οι τρύπες που για άγνωστους λόγους έκαναν την εμφάνισή τους πάνω μας, ταυτόχρονα με την εμφάνιση τη δική μας ανάμεσα στα πόδια της μαμάς. Τρύπες εκ γεννησιμιού κοινώς. Όσο και να αρνούμαστε την ύπαρξή τους, ναι υπάρχουν και δεν κλείνουν. Δεχτείτε το και προχωρήστε παρακάτω.

Δεύτερον, υπάρχουν οι τρύπες που έχουμε την τάση να δημιουργούμε μόνοι μας στον εαυτό μας μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας υποτίθεται. Ένα παράδειγμα ψυχολογικής τρύπας είναι η έλλειψη ενός συναιθήματος που προκαλείται από ευνουχισμένες σχέσεις, καταπιεσμένες καταστάσεις και μη ολοκληρωτική προσπάθεια εκπλήρωσης των προσωπικών μας επιθυμιών. Τρύπα επίσης προκαλούν και τα απωθυμένα.

Τρίτον, είναι οι τρύπες που μας δημιουργούν οι άλλοι, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για εξωτερικούς γενικώς παράγοντες. Θέλω να ελπίζω πως σε αυτήν την τελευταία κατηγορία οι σκοποί δεν είναι δόλιοι ή εκδικητικοί... Οι τρύπες που προκαλούν οι άλλοι σε εμάς ποικίλουν σε μέγεθος και είδος, ωστόσο η δικιά μας αντίδραση πρέπει να είναι πάντα η ίδια: άμεση προσπάθεια επούλωσης και κλεισίματος.

Γενικότερα, οι τρύπες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Σημασία έχει εμείς πώς τις αντιμετωπίζουμε. Η φύση έδωσε στους ανθρώπους το ανοσοποιητικό σύστημα για τις σωματικές αρρώστιες, τις πληγές κλπ. Η λογική μου μού λέει πως εμείς πρέπει να φροντίσουμε να αναπτύξουμε σύστημα ανάρρωσης και σε ψυχολογικό επίπεδο. Δυστυχώς οι περισσότεροι ψάχνουμε για δεκανίκια και βοήθεια στους άλλους. Ψάχνουμε να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο και όρεξη για βελτίωση μέσα από τη συναστροφή με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι επίσης πάσχουν από την ασθένεια των τρυπών είτε φαίνεται είτε όχι. Ε, ας μάθουμε επιτέλους να αναζητούμε μέσα μας πρώτα τη λύση και μετά να τρέχουμε αλλού.

Χρειάζομαι διάλειμμα... Time out please...