Γνώριμες φάτσες

Από τα αμέτρητα ταξίδια μου στις συγΚΟΙΝΩΝΙΕΣ έχω δει πολλά κι έχω παρατηρήσει αρκετούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς έμπαινε στο λεωφορείο που έπαιρνα για τη δουλειά τα πρώτα χρόνια που ήμουν ακόμα ανύπαντρη κι έμενα σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Τον είχα προσέξει, γιατί δεν ήταν αυτό που η κοινωνία θεωρεί «φυσιολογικό». Είχε εμφανώς τα «σημάδια» που τον έχριζαν αντάξιο της ταμπέλας «πρεζάκι» κι έτσι, όπου στεκόταν, τραβούσε τα πλάγια βλέμματα των γύρω του. Για κάποιο λόγο, μου ήταν αρκετά συμπαθής φυσιογνωμικά και παρότι πιθανόν να τον «κάρφωνα» κι εγώ άθελά μου, δεν ήταν με επικριτικό τρόπο. Συνήθως έμπαινε παρέα με ένα φίλο του, κάτοχο μιας αντίστοιχης ταμπέλας με τη δικιά του. Τους πετύχαινα συχνά με αποτέλεσμα να θυμάμαι ακόμα τα πρόσωπά τους, τέσσερα χρόνια μετά. Με το μυαλό μου, βλέποντάς τους μέρα με τη μέρα να καλυτερεύουν έκανα την εικασία πως παρακολουθούσαν μαζί κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης και έτσι πήγαιναν παρέα.
Πάει λίγος καιρός που τυχαία τους είδα να περιμένουν το ίδιο λεωφορείο σε μια στάση, ενώ εγώ ήμουν μέσα σε άλλο και ομολογώ πως χάρηκα, διότι είναι ωραίο να συναντάς μια γνώριμη φάτσα μετά από χρόνια. Η χαρά μου, βέβαια, ήταν ακόμα μεγαλύτερη διότι και οι δυο τους φαίνονταν πολύ πιο υγιείς. Χωρίς να ξέρω καμία λεπτομέρεια γι' αυτούς, για τις ζωές τους, για το πού πήγαιναν κάθε φορά που τους συναντούσα, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα, χάρηκα γιατί ήταν σαν να τους ήξερα και χάρηκα που ήταν καλά.

Η παραβολή του λεωφοριατζή

Ένα λεωφορείο εκτελούσε τη διαδρομή ρουτίνας «Πειραιάς-Άνω Γλυφάδα». Λίγες στάσεις μετά την αφετηρία, μία κοπέλα ανέβηκε στο λεωφορείο και έκατσε σε μια θέση, όπου έβλεπε τα 2/3 του λεωφορείου, μεταξύ αυτών τις δύο από τις τρεις θύρες που ανοιγόκλειναν συχνά για να επιβιβαστεί κι άλλος κόσμος.
Σε μία στάση, μια γυναίκα που περίμενε να ανοίξει η μεσαία θύρα για να κατέβει, πιάστηκε από την πόρτα που έκανε απότομες διακεκομμένες κινήσεις μέχρι, τελικά, να ανοίξει. Η γυναίκα νευριασμένη φώναξε στον οδηγό πως δεν την πρόσεξε με αποτέλεσμα να χτυπήσει. Ο οδηγός, εξήγησε πως η πόρτα χάλασε και ενώ πατούσε το κουμπί για να ανοίξει, αυτή κόλλησε και δεν ανταποκρινόταν. Η γυναίκα κατέβηκε φουριόζα μουρμουρίζοντας. Μετά από 2-3 πατήματα του κουμπιού, η πόρτα έκλεισε σωστά και το λεωφορείο συνέχισε τη διαδρομή του.
Πολλές ήταν οι φορές που επιβάτες, οι οποίοι ήθελαν να ανέβουν στο λεωφορείο, θύμωναν με τον οδηγό, καθώς η πόρτα δεν άνοιγε ή έκανε σπασμωδικές κινήσεις χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αρκετοί ήταν κι εκείνοι που ενώ ήταν μέσα στο λεωφορείο, αφηρημένοι δεν πρόσεχαν πως η πόρτα κόλλαγε και όταν ερχόταν η ώρα να κατέβουν, πήγαιναν σ' εκείνη και μάλιστα νευρίαζαν κι αυτοί με τον οδηγό που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του και ήταν απρόσεκτος.
Όταν ήρθε η στιγμή να κατέβει και η κοπέλα, παρότι η μεσαία πόρτα ήταν πιο κοντά της, επέλεξε να σταθεί μπροστά στην τελευταία θύρα και πάτησε το κουμπί για στάση. Η θύρα άνοιξε και η κοπέλα κατέβηκε από το λεωφορείο χωρίς κανένα πρόβλημα.