Γνώριμες φάτσες

Από τα αμέτρητα ταξίδια μου στις συγΚΟΙΝΩΝΙΕΣ έχω δει πολλά κι έχω παρατηρήσει αρκετούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς έμπαινε στο λεωφορείο που έπαιρνα για τη δουλειά τα πρώτα χρόνια που ήμουν ακόμα ανύπαντρη κι έμενα σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Τον είχα προσέξει, γιατί δεν ήταν αυτό που η κοινωνία θεωρεί «φυσιολογικό». Είχε εμφανώς τα «σημάδια» που τον έχριζαν αντάξιο της ταμπέλας «πρεζάκι» κι έτσι, όπου στεκόταν, τραβούσε τα πλάγια βλέμματα των γύρω του. Για κάποιο λόγο, μου ήταν αρκετά συμπαθής φυσιογνωμικά και παρότι πιθανόν να τον «κάρφωνα» κι εγώ άθελά μου, δεν ήταν με επικριτικό τρόπο. Συνήθως έμπαινε παρέα με ένα φίλο του, κάτοχο μιας αντίστοιχης ταμπέλας με τη δικιά του. Τους πετύχαινα συχνά με αποτέλεσμα να θυμάμαι ακόμα τα πρόσωπά τους, τέσσερα χρόνια μετά. Με το μυαλό μου, βλέποντάς τους μέρα με τη μέρα να καλυτερεύουν έκανα την εικασία πως παρακολουθούσαν μαζί κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης και έτσι πήγαιναν παρέα.
Πάει λίγος καιρός που τυχαία τους είδα να περιμένουν το ίδιο λεωφορείο σε μια στάση, ενώ εγώ ήμουν μέσα σε άλλο και ομολογώ πως χάρηκα, διότι είναι ωραίο να συναντάς μια γνώριμη φάτσα μετά από χρόνια. Η χαρά μου, βέβαια, ήταν ακόμα μεγαλύτερη διότι και οι δυο τους φαίνονταν πολύ πιο υγιείς. Χωρίς να ξέρω καμία λεπτομέρεια γι' αυτούς, για τις ζωές τους, για το πού πήγαιναν κάθε φορά που τους συναντούσα, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα, χάρηκα γιατί ήταν σαν να τους ήξερα και χάρηκα που ήταν καλά.

Η παραβολή του λεωφοριατζή

Ένα λεωφορείο εκτελούσε τη διαδρομή ρουτίνας «Πειραιάς-Άνω Γλυφάδα». Λίγες στάσεις μετά την αφετηρία, μία κοπέλα ανέβηκε στο λεωφορείο και έκατσε σε μια θέση, όπου έβλεπε τα 2/3 του λεωφορείου, μεταξύ αυτών τις δύο από τις τρεις θύρες που ανοιγόκλειναν συχνά για να επιβιβαστεί κι άλλος κόσμος.
Σε μία στάση, μια γυναίκα που περίμενε να ανοίξει η μεσαία θύρα για να κατέβει, πιάστηκε από την πόρτα που έκανε απότομες διακεκομμένες κινήσεις μέχρι, τελικά, να ανοίξει. Η γυναίκα νευριασμένη φώναξε στον οδηγό πως δεν την πρόσεξε με αποτέλεσμα να χτυπήσει. Ο οδηγός, εξήγησε πως η πόρτα χάλασε και ενώ πατούσε το κουμπί για να ανοίξει, αυτή κόλλησε και δεν ανταποκρινόταν. Η γυναίκα κατέβηκε φουριόζα μουρμουρίζοντας. Μετά από 2-3 πατήματα του κουμπιού, η πόρτα έκλεισε σωστά και το λεωφορείο συνέχισε τη διαδρομή του.
Πολλές ήταν οι φορές που επιβάτες, οι οποίοι ήθελαν να ανέβουν στο λεωφορείο, θύμωναν με τον οδηγό, καθώς η πόρτα δεν άνοιγε ή έκανε σπασμωδικές κινήσεις χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αρκετοί ήταν κι εκείνοι που ενώ ήταν μέσα στο λεωφορείο, αφηρημένοι δεν πρόσεχαν πως η πόρτα κόλλαγε και όταν ερχόταν η ώρα να κατέβουν, πήγαιναν σ' εκείνη και μάλιστα νευρίαζαν κι αυτοί με τον οδηγό που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του και ήταν απρόσεκτος.
Όταν ήρθε η στιγμή να κατέβει και η κοπέλα, παρότι η μεσαία πόρτα ήταν πιο κοντά της, επέλεξε να σταθεί μπροστά στην τελευταία θύρα και πάτησε το κουμπί για στάση. Η θύρα άνοιξε και η κοπέλα κατέβηκε από το λεωφορείο χωρίς κανένα πρόβλημα.

Happiness

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά, σκεφτόμουν πόσα πράγματα μου δίνουν χαρά στη ζωή και με κάνουν ευτυχισμένη, έστω και για λίγο.

Τα παιδιά μου (τουλάχιστον τώρα που είναι μικρά και μου δίνουν την αγάπη τους απλόχερα), ο έρωτας (σε κάθε του μορφή), τα ταξίδια (από εδώ μέχρι το Σούνιο ή μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, η χαρά μου είναι πάντα αστείρευτη), το παγωτό (ειδικά το λατρεμένο φυστίκι από το ΠαγωτοΜάνια), η σοκολάτα (λιωμένη και υγρή στο στόμα), τα αγαπημένα μου τραγούδια (όταν τα ακούω δυνατά και χάνομαι στους στίχους και τη μουσική τους), οι φίλοι (που γελάμε μαζί και λέμε διάφορα, ενώ πίνουμε ή τρώμε κάπου που δεν έχει και τόσο σημασία τελικά), τα χόμπι μου (που μια ζωή ολόκληρη δεν με φτάνει για να ασχοληθώ αρκετά μαζί τους), οι όμορφες αναμνήσεις (που μένουν για πάντα ανεξίτηλες και με ταξιδεύουν κάθε φορά), τα όνειρα (χάρη στα οποία μπορώ να ζήσω ακόμα και το αδύνατο), τα χαμόγελα των γύρω μου (όσο κι αν σπανίζουν στις μέρες μας), οι ευχάριστες εκπλήξεις και τα δώρα με αγάπη (γιατί συνειδητοποιώ πως είμαι κι εγώ σημαντική για κάποιους)...

Είναι τόσα πολλά (κι άλλα πολλά) τελικά... Το μόνο σίγουρο, είναι πως προτιμώ να τα ζω παρά να τα γράφω.

Τους φίλους τους διαλέγουμε...

Στη ζωή γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους κι αυτό μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κάνουμε φιλίες. Πόσο εύκολο είναι όμως να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να ταιριάξεις και σιγά-σιγά να εμπιστευτείς; Και να είναι αυτοί εκεί για σένα στις χαρές και στις λύπες; Στο πλάι σου, πάντα; Μια δυνατή φιλία λένε αντέχει στο χρόνο, ο οποίος θα φέρει αλλαγές όχι μόνο σε γνώμες και συνήθειες, αλλά και στην καθημερινότητα του καθενός. Έχοντας γνωρίσει δεκάδες ανθρώπους, άλλους συμπαθείς κι άλλους εκκεντρικούς, είμαι σε θέση νομίζω πια να λέω πως είμαι κοινωνικό άτομο. Κοινωνικό άτομο σημαίνει να έχεις τις νέες γνωριμίες σαν κάτι εύκολο και ευχάριστο, να μην τρομάζεις στην ιδέα πως θα συναντηθείς με έναν άγνωστο και θα πρέπει να συζητήσεις μαζί του χωρίς να γνωρίζεις από πριν ποια είναι τα ενδιαφέροντά του. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως θα γίνεις φίλος με κάθε καινούρια γνωριμία. Ειλικρινά όμως, πόσους φίλους χρειαζόμαστε;

Κάποιοι λένε πως οι καλοί φίλοι συνήθως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δε θα διαφωνήσω, απλά μερικές φορές υπάρχει σύγχιση ως προς το ποιος είναι ο καλός φίλος και τι περιμένουμε από αυτόν. Προσωπικά είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου, αλλά λίγους πραγματικά κοντά μου. Με τους περισσότερους μπορούσα άνετα να βγω για καφέ, να συζητήσω, να γελάσω και να διασκεδάσω. Είναι άτομα που χαίρομαι να συναντώ και να αράζω που λέμε μία στο τόσο. Με αυτούς που ήμουν πιο κοντά, ήθελα να έχω άλλου επιπέδου σχέση. Να μπορώ να τους παίρνω τηλέφωνο και να ανοίγω την καρδιά μου, να με συμβουλεύουν σε κάθε βήμα της ζωής μου, να μου μιλάνε ειλικρινά για κάτι κακό πάνω μου ή κάτι που έκανα και τους ενόχλησε. Να είναι πάντα ζεστή η αγκαλιά τους, ακόμα κι αν έχουμε να βρεθούμε ένα μήνα ή να μιλήσουμε 2 βδομάδες, λόγω υποχρεώσεων. Να μην παρεξηγούμαστε με το παραμικρό και να δείχνουμε κατανόηση... Ακόμα κι αν μας χωρίζει απόσταση χιλιομέτρων, να με αγαπούν και να το νιώθω!
 
Προς τι όλα αυτά θα μου πείτε...
Σε 17 μέρες θα παντρευτώ και αναρωτιέμαι τελικά πόσοι είναι αυτοί που θα έκαναν ό,τι εγώ γι' αυτούς, με αφορμή ένα τέτοιο σημαντικό γέγονος. Αν με ρωτήσετε θα σας πω πως όποιος με καλούσε στο γάμο του, θα έτρεχα να παρευρεθώ, όπου κι αν ήταν αυτός, εκτός κι αν μου συνέβαινε κάτι σοβαρό. Πέρσυ παντρεύτηκε ένας συμμαθητής μου από το φροντιστήριο, ο Τάσος. Αυτόν τον άνθρωπο τον έβαλα σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όταν μετά από παρεξήγηση ήρθε και με βρήκε και μου ζήτησε «συγγνώμη», έστω κι αν είχαν περάσει 3 χρόνια! Ποιος το κάνει αυτό; Εύκολα, σίγουρα κανείς! Το έχω πει· όποιος με πληρώνει με ειλικρίνεια, θα ανταμείβεται πάντα θετικά από μένα! Τέλος πάντων, ο Τάσος έκανε το γάμο στη Λαμία, μιας και η γυναίκα του είναι από 'κει. ΔΥΣΤΥΧΩΣ -και το τονίζω- δυστυχώς ήμουν έγκυος στο μήνα μου και ενώ ήθελα να πάω, δε μου επέτρεψε ο Γιώργος (ο σύζυγος). Φοβόταν, δικαιολογημένα ίσως, λόγω της απόστασης μην σπάσουν τα νερά στη μέση της εθνικής και καταλαβαίνεται... Αν δεν ήταν ο Γιώργος λοιπόν, ακόμα και με την κοιλιά τούρλα όπως ήμουν, θα πήγαινα! Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν κατάφερα να πάω...
Τώρα που ήρθε η δικιά μου ώρα, θέλω όλοι οι φίλοι μου να είναι εκεί. Ο Τάσος, ο Δημήτρης, η Ζωή, η Ελευθερία. Δεν θα γίνει όμως αυτό... Ο Δημήτρης, εγκάρδιος φίλος από το σχολείο, αποφάσισε με την κοπέλα του να πάνε Αυστραλία μόνιμα, αφού τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα γι' αυτούς. Παντρεύτηκαν σε χρόνο dt με πολιτικό και έκλεισαν το ταξίδι τους για μέσα Σεπτέμβρη. Έμαθα τα νέα πολύ αργά! Απογοήτευση...
Ούτε και η Ελευθερία θα μπορέσει να έρθει από Γερμανία, λέει... Στεναχώρια...
Τουλάχιστον η Ζωή θα είναι εκεί με τον άντρα της, θα ταξιδέψουν από Θεσ/νίκη, όπως είχα κάνει κι εγώ πέρσυ από Αθήνα, έγκυος 7 μηνών. Ο Τάσος τώρα... δεν έχω μιλήσει ακόμα μαζί του για να μου πει, αν θα έρθουν με τη Ρούλα. Βλέπεται η κοπέλα γέννησε αρχές Αυγούστου και ίσως να μην μπορέσουν...

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική που θέλω οι πιο δικοί μου άνθρωποι μετά την οικογένεια να είναι εκεί, στην εκκλησία, πάση θυσία. Πάντως σίγουρα ο καθένας θα στεναχωριόταν με την απουσία των φίλων του, και ίσως πολλοί να θύμωναν αν δεν υπήρχε καλή δικαιολογία γι' αυτό.
Όπως και να 'χει, κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μου...

Μια εικόνα - Χίλιες λέξεις

Οι παρακάτω ζωγραφιές αντιπροσωπεύουν κυριολεκτικά την παραπάνω φράση. Τα λόγια είναι περιττά. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους και πόσο δίκιο έχουν!...

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ






ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ

ΑΛΛΕΣ

Μία φορά κάθε 823 χρόνια

Μου ήρθε σε e-mail αλλά έχει ενδιαφέρον και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Φέτος, λοιπόν, θα έχουμε την εμπειρία τεσσάρων ασυνήθιστων ημερομηνίων.
1/1/11, 11/1/11, 1/11/11, 11/11/11
και αυτό δεν είναι όλο...

• Πάρτε τα δύο τελευταία ψηφία του έτους κατά το οποίο γεννηθήκατε. Τώρα προσθέστε την ηλικία που θα έχετε φέτος, και το αποτέλεσμα θα είναι 111 για όλους!
  Για παράδειγμα:
  ο Θανάσης γεννήθηκε το 1950 οπότε 50 + 61 (η ηλικία του φέτος) = 111
  Καλό, ε;

Επίσης, φέτος τον Οκτώβριο θα έχουμε 5 Κυριακές, 5 Δευτέρες και 5 Σάββατα. Αυτό συμβαίνει μόνο κάθε 823 χρόνια.

Αυτά τα συγκεκριμένα έτη είναι γνωστά ως «Moneybags» (μη με ρωτάτε σε ποιους)
Λέτε να πλουτίσουμε όλοι; Δεν το νομίζω, Τάκη...

Η ασυνειδησία των Ελλήνων

Καλό μήνα! Σήμερα λέω να θίξω ένα θέμα που με απασχολεί καθημερινά και είναι ολίγον τι πιο σοβαρό από τα υπόλοιπα, την ασυνειδησία που χαρακτηρίζει τη φυλή μας.

ΣΗΜΕΙΟ 1ο: ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίζομαι με το παραμικρό σκουπιδάκι που θα δω πεταμένο στο δρόμο, από αποτσίγαρο και ακυρωμένο εισιτήριο μέχρι ολόκληρη σακούλα που την παρέσυρε ο αέρας από την άλλη άκρη της πόλης. Άραγε εκνευρίζεται κανείς άλλος με αυτό;
Ευτυχώς που κάποιοι δήμοι φροντίζουν λίγο παραπάνω το χώρο που τους ανήκει κι έτσι τα διαφημιστικά φυλλάδια που κυριολεκτικά πετούν όπου βρουν άτομα από ταχυεστιατόρια και delivery, κάποια στιγμή μαζεύονται από βαριεστημένους σκουπιδιάριδες που σκουπίζουν μόνο όσα βλέπει η πεθερά.
Ωστόσο, οι δήμοι ενδιαφέρονται μονάχα για τα δικά τους «χωράφια» κι έτσι εκεί κοντά στα όριά τους βλέπεις πως πραγματικά δεν καθαρίζουν από σεβασμό στο περιβάλλον και τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά από υποχρέωση, ανάγκη και αγγαρεία. Κι αν τύχει ο διπλανός δήμος να είναι λιγάκι «τσαπατσούλης», τότε κυριολεκτικά την κάτσαμε όλοι τη βάρκα. Κι εγώ συγχίζομαι όσο δεν πάει όταν ο βοριάς μου φέρνει στην εξώπορτα την ξεσκισμένη αφίσα της τραγουδιάρας από τα Μέγαρα που κάποτε προέβαλλε όλο χάρη και νάζι το περήφανο ντεκολτέ της σε μια κολώνα της Συγγρού.

Πηγαίνοντας στη δουλειά μια μέρα, χάρηκα με την εικόνα ενός ατόμου που με κάτι σα μακρύ πιρούνι κάρφωνε παρατημένα κουτάκια αναψυκτικών και χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες από το μεσαίο διάζωμα της παραλιακής στο ύψος του Νέου Φαλήρου. Όμως την άλλη μέρα παρατήρησα πως ναι μεν το κεντρικό πεζούλι με το μισοξεραμένο γκαζόν ήταν καθαρό, αλλά στα δεξιά και αριστερά του δρόμου ακόμα υπήρχαν εκατοντάδες σκουπίδια κάθε είδους, κι ο κυριούλης που είχα δει την προηγουμένη δε φαινόταν στον ορίζοντα. Μάλλον το δήμαρχο τον απασχολεί μόνο το πράσινο τοπίο και όχι το γκρίζο. Αυτό είναι καταδικασμένο άρα ποιος ο λόγος να το καθαρίζει;

Κι όσο για αυτούς που αδειάζουν ό,τι τους περισσεύει έξω από το αμαξάκι τους... ένα έχω να πω: ΦΥΛΑΧΤΕΙΤΕ!
Ειλικρινά την επόμενη φορά που θα δω χαζομαμά να πετάει έξω από το παράθυρο τα απόβλητα του νεογέννητου κανακάρη της, θα την πάρει και θα τη σηκώσει!

ΣΗΜΕΙΟ 2ο: ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Όλοι έχετε δει αυτούς τους μπλε κάδους, σωστά; Ελπίζω πως όλοι έχετε πετάξει έστω και μια φορά κάτι μέσα. Το θέμα είναι ΤΙ.
Διότι ακόμα κι αν δεν ξέρετε να διαβάζετε τα γράμματα, τουλάχιστον δείτε τις χαριτωμένες εικονίτσες που σας υποδεικνύουν τι ακριβώς συγκεντρώνεται στον καθένα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή αντί για χαρτί ή πλαστικό η γειτόνισσα φρόντιζε να «συλλέγει» τα αποφάγια της οικογένειάς της, τώρα πια οι τέσσερις κάδοι που είχαμε τριγύρω έχουν εξαφανιστεί. Επίσης, οι πέντε-έξι κάδοι που έχει ένα ξενοδοχείο στον παρακάτω δρόμο σήμερα είδα πως έχουν πάνω λουκέτο. Βασικά, για να μη λέω και ψέματα, δε γνωρίζω αν αυτός είναι ο λόγος που αποσύρθηκαν ή κλειδώθηκαν, όπως κι αν έχει όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Θες να αγιάσεις και δεν μπορείς. Θες να ανακυκλώσεις και δε σε αφήνουν...

ΣΗΜΕΙΟ 3ο: ΚΑΤΟΥΡΗΜΑ

Αγαπητά μου αγοράκια,
σας καταλαβαίνω γιατί κι εγώ κάθε δύο ώρες στην τουαλέτα βρίσκομαι για να ξαλαφρώσω. Στην ΤΟΥΑΛΕΤΑ όμως... Όχι στη γωνία, όχι στον τοίχο, όχι στη μάντρα, όχι στο πάρκινκ, όχι στην εθνική, όχι στην υπόγεια διάβαση, όχι στην οικοδομή, όχι στον κάδο ανακύκλωσης, όχι... όχι... όχι...!!!!
Κρατηθείτε γαμώτο και πηγαίνετε σε κανονικά ουρητήρια γιατί κυριολεκτικά αυτή η πόλη πέρα απ' όλα τα άλλα βρωμάει κατουρλιό!!
Πιφφ! Μπούχτησα πια!

ΣΗΜΕΙΟ 4ο: ΣΚΑΤΟΥΛΕΣ

Συγχωρέστε με για τις λέξεις που χρησιμοποιώ αλλά δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση! Γίναμε όλοι φιλόζωοι και πολύ καλά κάναμε! Αποκτήσαμε ένα σκυλάκι και πάλι πολύ καλά κάναμε. Το βγάζουμε καθημερινά βολτούλα και είναι περιττό να επαναλάβω πως πολύ καλά κάνουμε! Αυτό που δεν κάνουμε καλά εντούτις είναι που παρατάμε αυτόν τον καφέ όγκο που βγαίνει από τα οπίσθια του Μπούμπι στη μέση του πεζοδρομίου. Ας συγχωρέσουμε τον Μπούμπι που δεν έχει χεράκια να μαζέψει αυτά που αφόδευσε, κι ας πάρουμε ένα φαράσι ή κάτι τέλος πάντων για να μαζέψουμε εμείς, οι ιδιοκτήτες του σκύλου, αυτό που μας «αντιστοιχεί». Δε μας φταίει τίποτα ο πεζός να κάνει σλάλομ για να αποφύγει το ναρκοπέδιο.

Μύνημα προς πεζοπόρους στα σοκάκια της Αθήνας:
Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί.
(Απόσπασμα από τις αθάνατες ελληνικές ρήσεις.)
ΦΥΛΑΧΤΕΙΤΕ #2

Θέλω να χορέψω ένα τραγούδι μια φορά...

Υπάρχει ένα τραγούδι που είναι όνειρο για μένα να το χορέψω μια μέρα ―όχι μόνη φυσικά.
Κάθε φορά που το ακούω με ταξιδεύει και σκέφτομαι διάφορα.
Οι στίχοι του θεωρώ πως είναι απ' τα πιο όμορφα λόγια που γράφτηκαν ποτέ για μια γυναίκα, ή μάλλον για όσα μπορεί να αισθανθεί κάποιος για μια γυναίκα. Όσα μπορεί να βιώσει κι όσα μπορεί να θέλει να κάνει.

Κλείνω το μάτια και το απολαμβάνω για ακόμα μια φορά...

Bryan Adams
Have you ever really loved a woman?

boomp3.com

To really love a woman
to understand her
you've got to know what deep inside
hear every thought see every dream
and give her wings when she wants to fly
and when you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman

When you love a woman
you tell her that she's really wanted
When you love a woman
you tell her that she's the one
She needs somebody
to tell her that it's gonna last forever
So tell me have you ever really
really, reallly
ever loved a woman?

To really love a woman
to let her hold you
till you know how she needs to be touched
you've gotta breath her
and really taste her
until you can feel her in your blood
when you can see your unborn children in her eyes
You know you really love a womanWhen you love a woman
you tell her that she's really wanted
When you love a woman
you tell her that she's the one
She needs somebody 
to tell her that you'll always be together
so tell me have you've ever really,
really, really ever loved a woman?

You've got to give her some faith
hold her tight
a little tenderness
you've gotta treat her right
she will be there for you
taking good care of you
(you've really gotta love your woman) (yeah)
and when you find yourself lying helpless in her arms
you know you really love a woman

When you love a woman
you tell her that she's really wanted
When you love a woman
you tell her that she's the one
She needs somebody
to tell her that it's gonna last forever
So tell me have you ever, really
really, really, ever loved a woman?
Just tell me have you ever really,
really, really, ever loved a woman?
Just tell me have you ever really,
really, really, ever loved a woman?

Γυναικείο παραλλήρημα

Είναι μερικές μέρες που πάντα κάτι μου φταίει χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω... Κι ενώ ξυπνάω μια χαρά, έρχομαι στη δουλειά μια χαρά, μέσα στη μέρα κάτι στραβώνει και πάνε όλα κατά διαόλου.
Αυτή τη στιγμή αν μου ζητούσαν να περιγράψω τι νιώθω θα έλεγα μοναξιά, απογοήτευση και έναν απίστευτο περιορισμό συναισθημάτων... Ανελευθερία να εκφραστώ γι' αυτό και επιλέγω το blog μου να «αδείασω» τη μαυρίλα που με πνίγει από μέσα... Μη διαβάστε παρακάτω αν μισείτε τα μελό και τα γυναικεία κλαψουρίσματα.
Γιατί τυγχάνει να γεννήθηκα θυληκό και με τα χρόνια να εξελίχθηκα σε μια γυναίκα με όλα τα στραβά που έπεται αυτό. Σκέφτομαι πολύ, μιλάω πολύ, κλαίγομαι πολύ, γκρινιάζω πολύ και πάνω από όλα βιάζομαι πολύ. Υπάρχει τρόπος να αλλάξουν όλα αυτά; Ίσως, αν αποφασίσω να κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μεταμορφωθώ σε ασερνικό. Όχι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά. Να αρχίσω να σκέφτομαι σαν άντρας, να μη μιλάω πολύ όπως οι άντρες που μετράνε τα λόγια τους πριν αρθρώσουν λέξη, να μην τρελαίνομαι με αυτά που ΔΕΝ ακούω και να μη μου λείπουν τα μισά πράγματα από αυτά που λείπουν στις γυναίκες καθημερινά!
Αλλά και πάλι σκέφτομαι ―γιατί όπως είπα πιο πάνω, σκέφτομαι πολύ (περισσότερο απ' όσο πρέπει ή χρειάζεται)― πως η θεϊκή ανώτερη δύναμη που αποφασίζει για όλα στο σύμπαν επέλεξε να είμαι και να λειτουργώ σα γυναίκα. Κάποιος λόγος θα υπάρχει...
Κι αν τώρα, σήμερα, εγώ δεν μπορώ να βρω πραγματικά το λόγο που μου φταίνε όλα, τότε ίσως αυτή εκεί έξω να ξέρει πιο καλά, οπότε ας το σεβαστώ. Ας αφήσω τη φύση μου να εκφραστεί κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κι ας μου πάρουν το κεφάλι, κι ας τα χάσω αυτά που έχω, που μάλλον είμαι αχάριστη και δεν τα εκτιμώ. Ντροπή μου...

Shopping? Με πόσα;;;

Οικονομικός ο σημερινός μου προβληματισμός ―αν και περισσότερο με διαμαρτυρία θα μοιάζει. Διαβάστε παρακάτω.Φαντάζομαι έχετε παρατηρήσει πως τα προϊόντα (και οι υπηρεσίες βασικά) μας σερβίρονται με ένα κάποιο «καπέλο» όσων αφορά την τιμή. Δηλαδή πληρώνουμε ένα ΑΛΦΑ ποσό για ένα στυλό π.χ., φίρμας Χ, που παρασκευάζεται σε κάποια άλλη χώρα είτε ενταύθα, από το οποίο ποσό το 75% στην καλύτερη περίπτωση είναι η πραγματική του αξία (τιμή κόστους κατασκευής για να μην μπερδευόμαστε), ενώ το υπόλοιπο 25% είναι αυτό το «καπέλο» που ανέφερα πιο πάνω. Στο «καπέλο» εύλογα αντιστοιχούν τα έσοδα του ενδιάμεσου που κάνει τον κόπο να φέρει το στυλό στην πόρτα μας. Το θέμα είναι τώρα γιατί αυτό το 25% (προμήθεια) τείνει σήμερα να γίνει το 75% του ΑΛΦΑ ποσού. Αισχροκέρδια των εμπόρων ή βλακώδη δεκτικότητα από μεριάς καταναλωτών; Εκμετάλλευση ή εθελοτυφλία από τα αντίστοιχα πάλι πρόσωπα; Κοροϊδία όπως και να έχει. Είτε γιατί μας κοροϊδεύουν αυτοί που κινούν τα νήματα στο εμπόριο, είτε γιατί δεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν και κοροϊδεύουμε μετά κι εμείς τους εαυτούς μας λέγοντας διάφορα αχυρόλογα (δικιά μου λέξη ―δείτε επισυναπτόμενο λεξικό για κατανόηση) τύπου:

"Είναι μάρκα"
"Είναι εξαιρετικής ποιότητας"
"Πρέπει να βγάλουν κι αυτοί κάτι τις"
"Ό,τι και να κάνουμε, πάντα έτσι θα είναι τα πράγματα"

...Και πάει λέγοντας το γαϊτανάκι της παράλογης μανίας για δικαιολογίες.

Και να ήταν μόνο αυτή η μορφή του προβλήματος... Μη χαίρεστε, γιατί έχει κι άλλο.

Μήπως τυγχάνει να έχετε μπει στο ίντερνετ; Μήπως τυγχάνει να έχετε κάνει online search σε κάποιο προϊόν; Μήπως έχετε κατά τύχη ψάξει τις τιμές σε άλλη χώρα; Μήπως τις έχετε συγκρίνει με τις δικές μας; Μήπως από λάθος βρέθηκε κάποιος συγγενής σας ή φίλος στο εξωτερικό και σας ενημέρωσε για τις διαφορές-ομοιότητες (υπάρχουν;) στις τιμές; Ας μην κρυβόμαστε... Όλοι έχουμε δει ΤΙΣ διαφορές! Εισαγωγές-εξαγωγές ο Χαράλαμπος... Και δως του κέρδος! Και δως του πάλι δικαιολογίες... Να χαρώ εγώ Ελλάδα, χώρα του φωτός.

Ξέρετε πια χώρα βρίζουμε ως επί το πλείστον εμείς οι Έλληνες; Σωστά μαντέψατε, την Αμερική. ('Ντάξει αν σκεφτήκατε την Τουρκία ή τα Σκόπια δε σας αδικώ, αλλά είναι εκτός θέματος.) Στην Αμερική που λέτε αγαπητά μου παιδιά, τα ρούχα Tommy Hilfinger πωλούνται όσο εδώ πωλούνται τα Skag παπούτσια, ούτε καν όσο τα Migato! Τα Lacoste; Α, αυτά είναι ακόμα πιο φτηνά, γιατί το κροκοδειλάκι είνα λίγο μπανάλ σήμερις. Για αυτούς αυτές οι μάρκες είναι κάτι σαν τα Sprider Stores. Αλλά για τους Έλληνες τα Tommy είναι αντίστοιχα του Christian Dior (ποιος είναι πάλι αυτός;) και επειδή είμαστε και λίγο φιλεύσπλαχνοι σάς κάνουμε και έκπτωση 10% (!) χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι (ενώ βγάζουμε κέρδος 60% -αλλιώς πώς δικαιολογείται μισή τίμη στην περίοδο εκπτώσεων, μου λέτε;).

Ναι, ξέρω, είναι τα μεταφορικά πολλά. Κοστίζουν, πώς να το κάνουμε; Κοστίζει 400 ευρώ η μεταφορά ενός iPhone από τις ΗΠΑ γι' αυτό κι εδώ θα το πουλήσουμε 700+ για να μην μπούμε μέσα. Στην τελική η Apple δεν μπορεί να πέσει τόσο στα μάτια της καταναλωτικής μάζας και να πωληθεί κινητό της σε προσιτή τιμή σαν την πρώτη τυχούσα εταιρεία που κατασκευάζει φασόν στην Ταϊβάν. Άσε που δεν μπορεί ο κάθε σκαρμόβλαχος να κυκλοφορεί με το υπέρτατο gadget επειδή το βρήκε φτηνά στο Γερμανό. Ας πάρει το μαϊμού από τη λαϊκή. Αυθεντικά μόνο οι αυθεντικοί μεγιστάνες!

Μαρία;;; Θες κρεμούλα κούκλα μου για την ακμή σου; Α... Να τα σκάσεις διπλάσια για να αποκτήσεις την ολοκληρωμένη σειρά περιποίησης μέσω Ελλάδας. Αντί να χαίρεσαι που τα Sephora και τα Beauty Shop τα έχουν στα ράφια τους και δε χρειάζεται να ανησυχείς για αγορές μέσω πιστωτικής κάρτας στο διαβολικό διαδίκτυο και να περιμένεις μήνες μέχρι να σου σταλούν από Αμέρικα, εσύ γκρινιάζεις για τη διαφορά στην τιμή πώλησης. Σα δε ντρέπεσαι... Αγάπη μου, ΔΕ σου αξίζει η φίρμα για να περιποιηθείς το πρόσωπό σου. Μπορείς να βάζεις και τη Nivea για τα χέρια αν θες, αλλά ΟΧΙ την κρέμα της μάρκας κωλοσσό με τη ρετουσαρισμένη κουκλάρα στις αφίσες. ΟΧΙ! Τέρμα! Πάει και τελείωσε...

Διερωτώμαι, λοιπόν, αγαπητοί μου συμπατριώτες, γιατί καλούμαστε σε αυτή τη χώρα να πληρώνουμε πολλές φορές διπλάσια, τριπλάσια και γενικώς πολλαπλάσια την τιμή ενός προϊόντος το οποίο στη χώρα παραγωγής του πωλείται στην ξεφτίλα; Και δε θέλω να πάω στις χώρες που οικονομικά είναι πιο κάτω από εμάς. Ας μην κοιτάμε τα χειρότερα, αλλά τα καλύτερα γιατί μόνο αυτά μπορούν να μας βελτιώσουν.

Πολλά είπα. Νομίζω εμπεδώσατε το νόημα.
Άντε, καλά Ψώνια τώρα και καλό shopping therapy, χρυσά μου... Ματς-Μουτς!

Υ.Γ.: Αχ, συγχωρέστε με που ο λόγος μου ήταν ολίγον πολιτικός। Δεν το ήθελα, πιστέψτε με!!

Back to work :(

Ωχ, πόσο δύσκολη είναι η πρώτη μέρα στη δουλειά μετά από 10ήμερες διακοπές... Οι περισσότεροι με καταλαβαίνετε πιστεύω γιατί κι εσείς μια από τα ίδια τραβάτε. Βέβαια, οι πρώτες ώρες είναι σχετικά ευχάριστες και χαλαρές γιατί τις περνάς μιλώντας με τους συναδέλφους για τα μέρη που επισκέφτηκες, τους φίλους που είδες και τα πράγματα που έκανες όλο αυτό το διάστημα. Τα άσχημα είναι όταν περάσουν αυτές οι ώρες, τα έχετε πει πια όλα -ίσως έχετε κιόλας κουραστεί με τα βαρετά που ακούτε από τους άλλους που νομίζουν πως είναι ενδιαφέροντα- και τώρα πρέπει να πάρετε την άδικη απόφαση να δουλέψετε. Πού μυαλό για δουλειά όμως, ε;

Μ' αρέσει που πριν τις διακοπές όλοι γκρινιάζουμε πως θέλουμε άδεια να ξεκουραστούμε, να φορτίσουμε μπαταρίες κλπ. και μέτα θα είμαστε όλο όρεξη. Αχά καλό... Τελικά αυτό πρέπει να είναι το ψέμα που λέει όλος ο κόσμος και κανέναν δεν ενοχλεί. Άντε, καλή αρχή, παιδιά, και χρόνια πολλά όπως συνηθίζεται να λέμε μετά την επιστροφή.

A!! Kαι καλό κουράγιο...

Πώς είναι να σε κρίνουν;

Είχα καιρό να νιώσω πώς είναι να σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν, βασιζόμενοι σε ένα και μόνο στοιχείο που ίσως τελικά να είναι και ασήμαντο. Απόψε ένα περιστατικό με στεναχώρησε πολύ...

Γιατί οι άνθρωποι δυστυχώς κρίνουν, σχηματίζουν απόψεις εν ριπή οφθαλμού, παίρνουν αποφάσεις δίχως να γνωρίζουν την πλήρη εικόνα. Είναι πολύ άσχημο να απορρίπτεις ένα άτομο επειδή π.χ. δε σου αρέσει το χρώμα των μαλλιών του, ή επειδή τυγχάνει να γεννήθηκε το 1983 και όχι το 1987. Με στεναχωρεί όχι τόσο η πρόφαση μιας τέτοια δικαιολογίας, ενός τέτοιου επιχειρήματος για να ενισχύσουν την άποψή τους, όσο το ότι για άλλους λόγους και χωρίς πολλή σκέψη, δρουν ή μάλλον αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο και τελικά χάνουν την αντικειμενικότητά τους αλλά και το σεβασμό που θα έδειχναν υπό κανονικές συνθήκες οι άλλοι στις απόψεις τους.

Ξέρω πως αυτά γίνονταν και θα εξακολουθήσουν να γίνονται, διότι οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από χώμα και όχι από αλεύρι, και το χώμα με λίγο νερό γίνεται λάσπη σε αντίθεση με το αλεύρι που γίνεται είτε ζυμάρι, είτε κόλλα... κάτι χρήσιμο δηλαδή.

Θέλω να πω πως έτσι έχουν τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Πάντα κάποιος θα κρίνεται πριν καλά-καλά μιλήσει, πάντα κάποιος θα τρέχει να διαφυλάξει ό,τι έχει με πλάγιους τρόπους. Δεν είναι μεμπτό... αλλά είναι λυπηρό.

iMac FreAk!

Από σήμερις η κυρία του ιστολόγιου καλείται να... πήξει!
Μια πτυχιακή που είναι να βγει ας βγει, κι ένα σεμινάριο για το InDesign ας είναι! Δέκα δίωρα μαθήματα 2,5 ώρες μετά τη δουλειά δεν είναι κι ό,τι καλύτερο για τα απογεύματα-βράδια μου, αλλά και τι να κάνεις; Εκπαίδευση κι ανάπτυξη... Τουλάχιστον θα πάρουμε κανένα φράγκο για τις υπερωρίες, κυρά λογίστρια; (Πολλά θέλω...)

Και η πτυχιακή -άλλο πακέτο κι αυτό. Αναβολή εδώ και τρία -πια- χρόνια, σαν τους άντρες που παίρνουν αναβολή για το στρατό, γιατί όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινάει. Βέβαια, η πτυχιακή αν και βαρετή ως διαδικασία, είναι πια λιγάκι πιο ενδιαφέρουσα μιας και το νέο μου απόκτημα θα βοηθήσει στη γρήγορη ολοκλήρωσή της! Ω ναι!

Τόσα χρόνια μόνο στους χώρους εργασίας είχα την τιμή να χρησιμοποιώ Mac και να που τώρα έχω έναν iMac στο σπίτι! Μέσα σε λίγα λεπτά είχα την «έγκριση» αγοράς από 'κει που δεν το περίμενα, και μέσα σε μια ώρα είχα κάνει την παραγγελία. Μετά από δυο μέρες το κουκλί ήταν στο δωμάτιο μου και ακόμα περιμένει να βρω χρόνο να του... αλλάξω τα φώτα! :Ρ Παίζει να είναι και από τις πιο γρήγορες παραγγελίες-παραλαβές iMac στην Ελλάδα!

Όπως και να 'χει, η περίοδος που θα ακολουθήσει μέχρι το καλοκαιράκι θα είναι φορτωμένη και δύσκολη για μένα οπότε ζητώ την κατανόηση του αφάν-κλαμπ-σάντουιτς. Αυτά προς στιγμήν. Αναμείνατε στο ακουστικό σας.


Σ.Σ.: Αυτήν τη δημοσίευση για όσους δεν κατάλαβαν την έκανα για να περάσει λίγο η ώρα στο γραφείο μέχρι να αρχίσει το σεμινάριο... :D

Μουσική: αιώνια και ενιαία...

Όσο «φορτώνω» το blog μου με αναρτήσεις συνειδητοποιώ πως η επιλογή του τίτλου του ήταν καθ' όλα η καταλληλότερη. Διότι οι Oompa-Loompa πέρα από χιουμορίστες είναι και απόλυτα μουσικόφιλοι. Θυμάστε τα τραγουδάκια τους στη διάρκεια της ταινίας; Έχετε προσέξει πως ποτέ δεν τραγουδούσαν τυχαία; Ε, σ' αυτό το ημερολόγιο αγαπάμε τη μουσική κι αυτή αγαπάει εμάς...

Ταξιδεύοντας παρέα με αγαπημένα τραγούδια λοιπόν, κατάλαβα πως η μουσική δεν έχει σύνορα, δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν ορίζεται. Είναι αιώνια και ενιαία. Οι ταμπέλες που συνηθίζουμε να βάζουμε είναι η απεγνωσμένη προσπάθειά μας να ελέγξουμε κάτι τόσο μεγάλο όπως η τέχνη. Θέλουμε να νιώθουμε κύριαρχοι, να αποφασίζουμε τι είναι καλό και τι όχι, τι ποιοτικό και τι «πατάτα».

Αλήθεια δοκιμάσατε ποτέ να διαλέξετε τα δικά σας ξεχωριστά κι αγαπημένα μουσικά κομμάτια ανεξαρτήτως είδους, να τα βάλετε όλα μαζί μέσα σε ένα φορητό mp3 player και να επιλέξετε suffle playmode; Προσωπικά το δοκίμασα με λίγο φόβο στην αρχή για το τελικό μιξάρισμα, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Είναι απίστευτο το πώς ταιριάζει τελικά ο Παπάζογλου με το Νίνο, ο Ρουβάς με τον Παυλίδη, η Αλεξίου με την Αρβανίτη και η Καλομοίρα με την Κουμνιώτη.

Η τελευταία θα μας πει ένα τραγουδάκι σήμερα ―όχι τυχαία επιλεγμένο φυσικά― κι αυτό γιατί τίποτα δεν αφήνουμε στην τύχη κι αυτή δε μας αφήνει κάτι μόνη της...

boomp3.com

Έχω δυο φίλες...

που συνεχώς με παρακινούν να κάνω πράγματα, να μιλάω, να γράφω.
«Ε, γράψε κάτι και για μας...» μου είπαν σήμερα με παράπονο.

Βρε κουτά, μικρά κοριτσάκια που όλο στη δουλειά πνίγεστε κι όλο γελάκια μου είστε... Κι όλο γκρινιάζετε για μισθούς και δώρα χριστουγέννων, κι όλο τον George χώνετε να μιλήσει στον μουστάκια για σας. Και ψου-ψου-ψου και χα-χα-χου ήρθε επιτέλους η Παρασκευή! Κι έχω φάει ΤΟ δούλεμα, αλλά μ' αρέσει! Ξέρετε εσείς...

Άτιμες μεγάλες κουτσομπόλες, που δε φταίτε εσείς βέβαια αλλά η Τρελούμπα με το μεγάλο της στόμα, σας έχω κάνει να θέλετε η μία να φύγει για Αργεντινή και η άλλη να πάρει τα βουνά και τα όρη! Όχι, λάθος, η δεύτερη θέλει να πεταχτεί λίγο στο από πάνω διαμέρισμα και μετά να δραπετεύσει στη Σέριφο για να γίνει αγροτουρίστρια. Ω ρε φίλε, έχετε ξεσαλώσει εντελώς! Λείπει και ο προϊστάμενος τώρα και μόνο μακέτες δε βγάζετε...


Άντε να δω πώς θα περάσετε τις 3 τελευταίες ωρίτσες χωρίς την κυρά Σσσσουσσσού του γραφείου... Άντε, θα επιστρέψει τη Δευτέρα με τα μυαλά στα κάγκελα...

Γιώργο, τι θα γίνει με εκείνη τη μετάθεση;;;;;

Άτιτλο

Φφφφ... Φφφφ... Ακούγομαι;;

Γεια σας, κυρίες και κύριοι. Σήμερα θα βγάλω λόγο χωρίς να ξέρω το θέμα της ομιλίας μου. Καλό ε; Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσουν περισσότερο τα αυθόρμητα πράγματα, παρότι πασχίζω πάντα να έχω τη ζωή μου σε τάξη και να ξέρω από πριν τι πάει πού και πώς. Γι' αυτό και σήμερα, αφού συνειδητοποίησα πως ναι μεν δήλωσα επιστροφή αλλά δεν έγραψα και τίποτα έκτοτε, αποφάσισα να ανοίξω πάλι το στοματάκι μου.

Αυτό το απαίσιο φερμουάρ βρε παιδί μου στα στόματα των ανθρώπων, τι κακό πράγμα. Και το χειρότερο είναι πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το βάζουν οικειοθελώς. Μην μπερδεύεστε, δεν υποστηρίζω πως πάντα πρέπει να πετάμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, αλλά όχι και το άλλο άκρο. Εκφραστείτε βρε 'σεις! Χώστε τα, βρίστε, εκτονωθείτε. Εκ-φρα-στεί-τε! Μην κρατιέστε. Θέλετε να κάνετε τον άλλο σκουπίδι; Χώμα, αλοιφή και κρέμα για τις καντίλες; Κάντε το! Ξέρετε πόσες ψυχούλες εκεί έξω προσφέρονται για να γίνουν το εξιλαστήριο θύμα σας; Τα προσωπικά σας μηδενικά που όποτε εσείς το επιθυμείτε μπορούν να είναι εκεί, χαμηλά, για να μπορείτε να τους πιέσετε με το πόδι και να πάνε ακόμα πιο κάτω;; Ναι, βάλτε όλη σας τη δύναμη και λιώστε τες!

...Συγγνώμη παρασύρθηκα.
Μισό λεπτό να ξαναγίνω η γλυκιά Αντωνίτσα πάλι.

...(Reprogramming)...

O.K. Let me try once more.

Μικρά μου ζουζουνάκια, δεν ξέρω τι καιρό ακριβώς κάνει έξω, γιατί σ' αυτήν την εταιρεία το φως τις μέρας το βλέπουν μόνο τα ποντίκια κι εμείς οι υπάλληλοι ζούμε μέσα στην τρύπα τους. Υγρασία, κρύο και σκόνη είναι οι κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθούν οι καλικάντζαροι, γι' αυτό κι εγώ από τούδε και στο εξής θα ονομάζομαι η κυρία Troll-oompa... Ή ΤρΕλούμπα ελληνιστί (με μια απειροελάχιστη παραλλαγή για να έχει ενδιαφέρον).

Η κυρία Τρελούμπα λοιπόν, εκπέμπει στους 99 μεγακύκλους (ή στους 99 βαθμούς Κελσίου-λίγο πριν τη βράση) και σας μιλάει κατευθείαν μέσα στα εγκεφαλικά σας κύτταρα τα οποία παρεπιπτόντως καίγονται ακαριαία. Λυπάμαι, ας προσέχατε καθώς μπαίνατε την πινακίδα

«ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΗ ΕΠΙΡΡΟΗ»

στα αριστερά. Εκ δεξιών ήταν η άλλη με το σύνθημα

«Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ 'ΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΜΩΡΟ ΜΟΥ»

Τη θυμάστε; Αυτή η δεύτερη έχει ξεμείνει από τις συναυλίες των Τρυπών.

Και μια και αναφέρθηκα δυο φορές κατά διαβολική σύμπτωση σε τρύπες, ας μιλήσω λίγο γι' αυτές. Πριν πάει ο νους σας στο πονηρό, και πριν καταλήξουμε να μιλάμε για το όζον και το περιβάλλον (boring at this time...) να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον αναλύοντας τη θεωρία μου περί ψυχολογικών τρυπών.

Καταρχήν υπάρχουν οι τρύπες που για άγνωστους λόγους έκαναν την εμφάνισή τους πάνω μας, ταυτόχρονα με την εμφάνιση τη δική μας ανάμεσα στα πόδια της μαμάς. Τρύπες εκ γεννησιμιού κοινώς. Όσο και να αρνούμαστε την ύπαρξή τους, ναι υπάρχουν και δεν κλείνουν. Δεχτείτε το και προχωρήστε παρακάτω.

Δεύτερον, υπάρχουν οι τρύπες που έχουμε την τάση να δημιουργούμε μόνοι μας στον εαυτό μας μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας υποτίθεται. Ένα παράδειγμα ψυχολογικής τρύπας είναι η έλλειψη ενός συναιθήματος που προκαλείται από ευνουχισμένες σχέσεις, καταπιεσμένες καταστάσεις και μη ολοκληρωτική προσπάθεια εκπλήρωσης των προσωπικών μας επιθυμιών. Τρύπα επίσης προκαλούν και τα απωθυμένα.

Τρίτον, είναι οι τρύπες που μας δημιουργούν οι άλλοι, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για εξωτερικούς γενικώς παράγοντες. Θέλω να ελπίζω πως σε αυτήν την τελευταία κατηγορία οι σκοποί δεν είναι δόλιοι ή εκδικητικοί... Οι τρύπες που προκαλούν οι άλλοι σε εμάς ποικίλουν σε μέγεθος και είδος, ωστόσο η δικιά μας αντίδραση πρέπει να είναι πάντα η ίδια: άμεση προσπάθεια επούλωσης και κλεισίματος.

Γενικότερα, οι τρύπες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Σημασία έχει εμείς πώς τις αντιμετωπίζουμε. Η φύση έδωσε στους ανθρώπους το ανοσοποιητικό σύστημα για τις σωματικές αρρώστιες, τις πληγές κλπ. Η λογική μου μού λέει πως εμείς πρέπει να φροντίσουμε να αναπτύξουμε σύστημα ανάρρωσης και σε ψυχολογικό επίπεδο. Δυστυχώς οι περισσότεροι ψάχνουμε για δεκανίκια και βοήθεια στους άλλους. Ψάχνουμε να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο και όρεξη για βελτίωση μέσα από τη συναστροφή με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι επίσης πάσχουν από την ασθένεια των τρυπών είτε φαίνεται είτε όχι. Ε, ας μάθουμε επιτέλους να αναζητούμε μέσα μας πρώτα τη λύση και μετά να τρέχουμε αλλού.

Χρειάζομαι διάλειμμα... Time out please...

Πάμε στοίχημα;

Με τον τζόγο πώς τα πάτε; Με τα στοιχήματα; Ρισκάρετε στη ζωή σας;

Σας έχει τύχει ποτέ να μπείτε σε ένα παιχνίδι το οποίο εν αγνοία σας είναι στημένο; Χάσατε πολλά; Νιώσατε ηλίθιοι κι αφελής που δεν είδατε την παγίδα απ' την πρώτη στιγμή; Μη στεναχωριέστε! Δεν είστε οι μόνοι! Η παρέα είναι μεγάλη και υπάρχει από τότε που ανακαλύφθηκε το ζώο-άνθρωπος! Ω, ναι!

Διότι η εξαπάτηση του άλλου είναι κάτι συνηθισμένο στους κύκλους μας.

Κι εκεί που ποντάρεις εσύ κάμποσα και γλυκαίνεσαι με τα λίγα που εισπράτεις πίσω, και να σου πάλι ποντάρεις πιο πολλά σίγουρος είτε πως σου χαμογέλασε η (ανύπαρκτη) θεά Τύχη είτε πως είσαι αρκετά ικανός κι έξυπνος για να κάνεις χαζομάρα... Κι άντε μια φορά σου βγήκε καλή. Άντε κι άλλη μία. Ως πότε όμως; Νομίζω πως στην τρίτη φορά καίγεσαι... Κι όπως λέει κι ο Πουλικάκος σε ένα τραγουδάκι του Παύλου «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι ζητάνε τα πολλά θα πάρουνε π@π@ρ...» (συγχωρέστε με· ο Μήτσος το λέει, όχι εγώ).

Έτσι είναι αυτά. Η ζωή είναι για τους ολιγαρκής. Εμείς που ζούμε με το όνειρο της αφθονίας θα περιμένουμε πολύ μετά το θάνατο για να εισπράξουμε ό,τι επιθυμούσαμε πάντα.

Και καλά να χάνεις 400 ευρώ στο έτσι. Άντε και καλά να χάνεις 4000 ευρώ στο αλλιώς. Πόσο όμως κοστίζει μια αγάπη; Διότι υπάρχουν κι αυτοί που παίζουν στοίχημα και ρισκάρουν την αγάπη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που λείπουν απ' το σπίτι εξαιτίας του πάθους τους και μετά από λίγο τους παρατά η γυναίκα τους...

Όπως και να 'χει... άσχημο πράγμα ο τζόγος. Όση αδρεναλίνη κι αν εκρήγνυται, επιμένω να υποστηρίζω πως δε διασκεδάζω καθόλου με τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό μου.

Παρόλα αυτά, σαν επιρρεπές κοριτσάκι παρασύρομαι... και συνεχίζω να παίζω... και χάνω...

Όμορφες συμβουλές για καλύτερη ζωή

Πρόκειται για ένα υπέροχο e-mail φίλου που δε θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας. Ευτυχώς η ζωή έχει και τα ευχάριστά της.

1. Δίνε στους ανθρώπους περισσότερα απ' όσα περιμένουν και κάν' το με χαρά.
2. Παντρέψου έναν άνθρωπο που λατρεύεις να συζητάς μαζί του. Καθώς γερνάτε, οι ικανότητές του στο διάλογο θα είναι τόσο σημαντικές όσο τίποτε άλλο.
3. Μην πιστεύεις ό,τι ακούς ―ξόδεψε όσα έχεις και κοιμήσου όσο θες.
4. Όταν λες «Σ' αγαπώ» να το εννοείς.
5. Όταν ζητάς συγγνώμη να κοιτάς τον άλλο στα μάτια.
6. Να πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά.
7. Μην κοροϊδεύεις ποτέ τα όνειρα κάποιου. Όσοι δεν κάνουν όνειρα, δεν έχουν τίποτα.
8. Να αγαπάς βαθιά και παθιασμένα. Μπορεί να πληγωθείς αλλά είναι ο μόνος τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου ολοκληρωμένα.
9. Σε διαφωνίες να μάχεσαι δίκαια. Μη λες χαρακτηρισμούς.
10. Μην κρίνεις τους άλλους από τους συγγενής τους.
11. Να μιλάς αργά αλλά να σκέφτεσαι γρήγορα.
12. Όταν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση που δε θες να απαντήσεις, χαμογέλασε και ρώτα τον «Γιατί θες να το μάθεις αυτό;»
13. Να θυμάσαι πως η μεγάλη αγάπη και τα μεγάλα επιτεύγματα εμπεριέχουν μεγάλο κίνδυνο.
14. Να λες «Με τις υγείες σου» όταν φτερνίζεται κάποιος.
15. Όταν χάνεις, μη χάνεις το μάθημα.
16. Να θυμάσαι αυτά τα τρία: Σεβασμός στον εαυτό σου, σεβασμός για τους άλλους και υπευθυνότητα.
17. Μην αφήσεις μια μικρή διένεξη να χαλάσει μια μεγάλη φιλία.
18. Όταν καταλάβεις πως έκανες λάθος, ξεκίνα αμέσως να κάνεις βήματα για να το διορθώσεις.
19. Χαμογέλα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο. Αυτός που καλεί θα το ακούσει στη φωνή σου.
20. Πέρνα λίγο καιρό μόνος/μόνη σου.

Και να θυμάστε πως πραγματικός φίλος είναι αυτός που σου πιάνει το χέρι και αγγίζει την καρδιά σου.

Ταξιδεύω το εγώ μου...

εγωισμός ο [eγoizmós] O17 : 1. η υπέρμετρη και αποκλειστική αγάπη του ατόμου για τον εαυτό του, η οποία οδηγεί σε μια στάση αδιαφορίας για τους άλλους και περιφρόνησης του κοινωνικού συμφέροντος· (πρβ. εγωπάθεια, εγωκεντρισμός, εγωλατρία). ANT αλτρουισμός, φιλαλληλία: Tυφλός ~. || O ~ του δεν τον αφήνει να δει το λάθος του, η αλαζονεία του. 2. προσωπική φιλοτιμία, υπερηφάνεια· αξιοπρέπεια: Πληγώνω / θίγω τον εγωισμό κάποιου. Θίχτηκε ο ~ του. 3. (φιλοσ., παλαιότ.) σολιψισμός. || (ψυχ.) η φυσική αγάπη του ατόμου προς τον εαυτό του. [λόγ. < γαλλ. égoïsme < λατ. ego `εγώ΄ -isme = -ισμός]

Έτσι λέει ένα online λεξικό της Ελληνικής γλώσσας...
Τι είναι τελικά ο εγωισμός; Αυτό που περιγράφουν τα λεξικά ή κάτι άλλο; Και ποιος είναι ο πραγματικός εγωιστής; Αυτός που θέλει τα πάντα γι' αυτόν έτσι απλά ή αυτός που θέλει να ικανοποιεί τη φυσική ―όπως λέει και το λεξικό άλλωστε― αγάπη του προς τον εαυτό του; Κι αν είναι φυσικό αυτό γιατί οι εγωιστές συνηθίζεται να αποκαλούνται «κακοί άνθρωποι»;

Έχω πολλές απορίες και θα προσπαθήσω να το φιλοσοφήσω πάλι το πράγμα... Θα δώσω μια κατάσταση σαν παράδειγμα για να έχουν μια κάποια βάση οι σκέψεις μου...

Δύο άνθρωποι, ζευγάρι, εγωιστές και οι δύο αφού όλοι είμαστε, λίγο έως πολύ. Ποιος είναι πιο εγωιστής; Αυτός που θέλει το σύντροφό του με αποκλειστικότητα (βλ. «είσαι μόνος δικός μου») ή ο άλλος που θέλει να δοκιμάζει «κι άλλα φρούτα του δάσους», άρα να ικανοποιεί μόνο τον εαυτό του αδιαφορώντας για τους άλλους;
Η κτητικότητα των ανθρώπων δεν είναι ένδειξη εγωισμού; Έχει σημασία τελικά ποιος είναι περισσότερο εγωιστής; Αφού όλοι για τον εαυτό τους γεννήθηκαν, με αυτόν μεγάλωσαν, αυτόν έμαθαν, αυτόν ψάχνουν συνεχώς, αυτόν πουλάνε, αυτόν φορτώνονται, με αυτόν κοιμούνται και ξυπνούν, μόνο με αυτόν πεθαίνουν...

Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να πάψουμε να κατηγορούμε τους άλλους ως εγωιστές και να δούμε λίγο μέσα μας. Όταν καταλάβουμε πως όλοι με την ίδια καμπούρα προχωράμε στην έρημο σαν άλλες καμήλες, τότε ίσως αρχίσουμε να δικαιολογούμε τους άλλους για τις πράξεις τους και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί οι καλύτεροι άνθρωποι δεν είναι λιγότερο εγωιστές, απλά είναι περισσότερο συνειδητοποιημένοι...

Τι λέτε;

boomp3.com

ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ

Στίχοι-Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα
Εκτέλεση: Κίτρινα Ποδήλατα

Θα περάσω τα χρόνια κολλημένος εδώ
Με μπογιά σ' έναν τοίχο θα φωνάζω «μπορώ»

Θα κρατώ σαν ανάσα κλειδωμένη βαθιά

Μια ζωή που κοιμάται και βαρέθηκα πια

Εγώ μαζί με το «εγώ» μου στο φιλί της ζωής

Φοιτητής μιας ζωής στην αλήθεια μου

Εγώ ταξιδεύω το «εγώ» μου, πηδώ στο κενό μου

Μη φεύγεις ζωή μου, κρυφή μου πληγή

Ταξιδεύω το «εγώ» μου στο φιλί της ζωής

Φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου

Εγώ ταξιδεύω το εγώ μου, βουτιά στο κενό μου

Μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή

Μες το γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της «γιατί»

Γιατί μένω ακόμα... Τι είναι αυτά που ζητώ...

Σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ

Γονική επιρροή

Ένας φίλος μου έστειλε χθες ένα καταπληκτικό βιντεάκι σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τους γονείς και πώς αυτά υιοθετούν και αναπαράγουν τις συνήθειες ―κακές επί του προκειμένου― των μεγάλων.
Είναι συγκλονιστικό να συνειδητοποιείς πόσο πολύ επηρεάζονται οι ζωές των ανθρώπων από το περιβάλλον όπου μεγαλώνουν...
Μια και είμαι λοιπόν αρκετά ευαισθητοποιημένη στο θέμα παιδικής ανατροφής, το παραθέτω για να το δείτε κι εσείς.