Τι σου είναι τα παιδιά...

Βάσανο και χαρά ταυτόχρονα. Αλλά τι να κάνεις; Αν δε βιώνεις τα πράγματα ολοκληρωμένα, δηλαδή απ' όλες τις πλευρές, δεν έχεις αντικειμενική άποψη, ούτε κι έχεις ζήσει πραγματικά.

Ο 14 μηνών γιος μου, Παναγιώτης, ως μεγάλος αντάρτης, χώθηκε για ακόμα μια φορά προχθές πίσω από την τηλεόραση και με συνοπτικές διαδικασίες τούμπαρε ένα σκληρό δίσκο που είχα κουμπωμένο και ανοιχτό στην tv. Δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, αλλά μπορώ εύκολα να το φανταστώ. Ο καημένος ο δίσκος έκτοτε δεν την παλεύει κάστανο. Με νύχια και με δόντια, δαγκώνοντας τα χείλη και κοιτώντας με παράπονο την οθόνη του λάπτοπ προσπαθώ όλο το απόγευμα σήμερα να κοπιάρω ό,τι μπορώ από το φάκελο που με τσουρουφλάει περισσότερο αν χάσω. Κάτι λίγα, κουτσά-στραβά τα έσωσα, ωστόσο συνεχίζω τις προσπάθειες και ελπίζω σ' ένα καλύτερο μεθαύριο/αντιμεθαύριο, που θα έρθει ο αδερφός του Γιώργου (ο σύζυγος είναι αυτός, για εσένα που ρωτάς) και θα κάνει τα μαγικά του με κάποιο προγραμματάκι ανάκτησης.

Γιε μου, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά τι μου έκανες;!

Δόξα τους Θεούς, έχω και την Αναστασία, την κόρη όλο νάζι και σκέρτσο, που προσφάτως έκλεισε τα τγία. Τη ρωτάω το απόγευμα, εκεί πάνω στην αλλαγή μιας ακόμα πάνας (ναι, τα τσίσα τα λέμε, αλλά τα κακά δε θέλουμε να τα κάνουμε στο γιογιό, ούτε στη λεκάνη με τα παπάκια· άλλου παπά ευαγγέλιο και τούτο):

«Σας μάθανε κανένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι εκεί στο σταθμό;»

«Ναι!» μου απαντάει.

«Για πες μου, λοιπόν» κι αρχίζει να λέει:

«Κάλαντα, τλίγωνα μες στη γειτονιά, ήλθαν τα Χλιστούγεννα...»

Ε, το ξέρετε. Αφού διόρθωσα τη λανθασμένη σειρά των γεωμετρικών σχημάτων με τα εποχιακά άσματα, άρχισα να τραγουδάω κι εγώ μαζί της για να διπλασιαστεί η χαρά της.

Το βράδυ, εκεί γύρω στις 10 που συνήθως την ετοιμάζουμε για ύπνο, άρχισα να ψιλοκόβω ένα ματσάκι μαϊντανό και η μέλλουσα νοικοκυρά-υπόδειγμα πήρε μια καρέκλα από το τραπέζι, την έβαλε κοντά στον πάγκο και άρχισε να παίρνει μερικά ακόμα μαθήματα Γιαπωνέζου σεφ που τεμαχίζει με τη χατζάρα του τα μυρωδικά. Εκεί της ήρθε ο οίστρος να μου πει κι ένα τραγούδι ακόμα.

«Τλίγωνα, κάλαντα...»

Ωραία, σκέφτομαι, το πετύχαμε αυτή τη φορά. Σιγοντάρω κι εγώ στα σημεία που με ήθελε να της κάνω δεύτερη φωνή και όταν τελειώνει η κασέτα μού λέει:

«Να πούμε και το Έλατο».

Αρχίζουμε το γνωστό τροπάριο και οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία σε αυτό το σημείο. Αφού ολοκληρώσαμε κι αυτό το τραγούδι μού ρίχνει τη θεϊκή ερώτηση:

«Μαμά, ποιος έρχεται;»

«Ποιος έρχεται, παιδί μου;»

«Ποιος έρχεται και λέμε "έλα το";»

Ε, ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα βαθιάς σιωπής και πλατιού χαμόγελου από μέρους μου, μέχρι που της εξήγησα πως έτσι λέγεται το δέντρο με αμέριστη σοβαροφάνεια.

Κόρη μου, με αυτές τις απορίες θα πας μπροστά!

Τους φίλους τους διαλέγουμε...

Στη ζωή γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους κι αυτό μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κάνουμε φιλίες. Πόσο εύκολο είναι όμως να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να ταιριάξεις και σιγά-σιγά να εμπιστευτείς; Και να είναι αυτοί εκεί για σένα στις χαρές και στις λύπες; Στο πλάι σου, πάντα; Μια δυνατή φιλία λένε αντέχει στο χρόνο, ο οποίος θα φέρει αλλαγές όχι μόνο σε γνώμες και συνήθειες, αλλά και στην καθημερινότητα του καθενός. Έχοντας γνωρίσει δεκάδες ανθρώπους, άλλους συμπαθείς κι άλλους εκκεντρικούς, είμαι σε θέση νομίζω πια να λέω πως είμαι κοινωνικό άτομο. Κοινωνικό άτομο σημαίνει να έχεις τις νέες γνωριμίες σαν κάτι εύκολο και ευχάριστο, να μην τρομάζεις στην ιδέα πως θα συναντηθείς με έναν άγνωστο και θα πρέπει να συζητήσεις μαζί του χωρίς να γνωρίζεις από πριν ποια είναι τα ενδιαφέροντά του. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως θα γίνεις φίλος με κάθε καινούρια γνωριμία. Ειλικρινά όμως, πόσους φίλους χρειαζόμαστε;

Κάποιοι λένε πως οι καλοί φίλοι συνήθως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δε θα διαφωνήσω, απλά μερικές φορές υπάρχει σύγχιση ως προς το ποιος είναι ο καλός φίλος και τι περιμένουμε από αυτόν. Προσωπικά είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου, αλλά λίγους πραγματικά κοντά μου. Με τους περισσότερους μπορούσα άνετα να βγω για καφέ, να συζητήσω, να γελάσω και να διασκεδάσω. Είναι άτομα που χαίρομαι να συναντώ και να αράζω που λέμε μία στο τόσο. Με αυτούς που ήμουν πιο κοντά, ήθελα να έχω άλλου επιπέδου σχέση. Να μπορώ να τους παίρνω τηλέφωνο και να ανοίγω την καρδιά μου, να με συμβουλεύουν σε κάθε βήμα της ζωής μου, να μου μιλάνε ειλικρινά για κάτι κακό πάνω μου ή κάτι που έκανα και τους ενόχλησε. Να είναι πάντα ζεστή η αγκαλιά τους, ακόμα κι αν έχουμε να βρεθούμε ένα μήνα ή να μιλήσουμε 2 βδομάδες, λόγω υποχρεώσεων. Να μην παρεξηγούμαστε με το παραμικρό και να δείχνουμε κατανόηση... Ακόμα κι αν μας χωρίζει απόσταση χιλιομέτρων, να με αγαπούν και να το νιώθω!
 
Προς τι όλα αυτά θα μου πείτε...
Σε 17 μέρες θα παντρευτώ και αναρωτιέμαι τελικά πόσοι είναι αυτοί που θα έκαναν ό,τι εγώ γι' αυτούς, με αφορμή ένα τέτοιο σημαντικό γέγονος. Αν με ρωτήσετε θα σας πω πως όποιος με καλούσε στο γάμο του, θα έτρεχα να παρευρεθώ, όπου κι αν ήταν αυτός, εκτός κι αν μου συνέβαινε κάτι σοβαρό. Πέρσυ παντρεύτηκε ένας συμμαθητής μου από το φροντιστήριο, ο Τάσος. Αυτόν τον άνθρωπο τον έβαλα σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όταν μετά από παρεξήγηση ήρθε και με βρήκε και μου ζήτησε «συγγνώμη», έστω κι αν είχαν περάσει 3 χρόνια! Ποιος το κάνει αυτό; Εύκολα, σίγουρα κανείς! Το έχω πει· όποιος με πληρώνει με ειλικρίνεια, θα ανταμείβεται πάντα θετικά από μένα! Τέλος πάντων, ο Τάσος έκανε το γάμο στη Λαμία, μιας και η γυναίκα του είναι από 'κει. ΔΥΣΤΥΧΩΣ -και το τονίζω- δυστυχώς ήμουν έγκυος στο μήνα μου και ενώ ήθελα να πάω, δε μου επέτρεψε ο Γιώργος (ο σύζυγος). Φοβόταν, δικαιολογημένα ίσως, λόγω της απόστασης μην σπάσουν τα νερά στη μέση της εθνικής και καταλαβαίνεται... Αν δεν ήταν ο Γιώργος λοιπόν, ακόμα και με την κοιλιά τούρλα όπως ήμουν, θα πήγαινα! Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν κατάφερα να πάω...
Τώρα που ήρθε η δικιά μου ώρα, θέλω όλοι οι φίλοι μου να είναι εκεί. Ο Τάσος, ο Δημήτρης, η Ζωή, η Ελευθερία. Δεν θα γίνει όμως αυτό... Ο Δημήτρης, εγκάρδιος φίλος από το σχολείο, αποφάσισε με την κοπέλα του να πάνε Αυστραλία μόνιμα, αφού τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα γι' αυτούς. Παντρεύτηκαν σε χρόνο dt με πολιτικό και έκλεισαν το ταξίδι τους για μέσα Σεπτέμβρη. Έμαθα τα νέα πολύ αργά! Απογοήτευση...
Ούτε και η Ελευθερία θα μπορέσει να έρθει από Γερμανία, λέει... Στεναχώρια...
Τουλάχιστον η Ζωή θα είναι εκεί με τον άντρα της, θα ταξιδέψουν από Θεσ/νίκη, όπως είχα κάνει κι εγώ πέρσυ από Αθήνα, έγκυος 7 μηνών. Ο Τάσος τώρα... δεν έχω μιλήσει ακόμα μαζί του για να μου πει, αν θα έρθουν με τη Ρούλα. Βλέπεται η κοπέλα γέννησε αρχές Αυγούστου και ίσως να μην μπορέσουν...

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική που θέλω οι πιο δικοί μου άνθρωποι μετά την οικογένεια να είναι εκεί, στην εκκλησία, πάση θυσία. Πάντως σίγουρα ο καθένας θα στεναχωριόταν με την απουσία των φίλων του, και ίσως πολλοί να θύμωναν αν δεν υπήρχε καλή δικαιολογία γι' αυτό.
Όπως και να 'χει, κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μου...

FarmVille: μια ιστορία αποτοξίνωσης

Το γνωστό παιχνίδι του Facebook, που πολλά εκατομμύρια ανθρώπων έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν, ήταν και για μένα μια διέξοδος απ' την καθημερινότητα. Διασκέδασα αρκετά παίζοντας και ήταν μια καλή «συντροφιά». Νομίζω όμως πως ήρθε ο καιρός να σταματήσω να ξοδεύω χρόνο και χρήμα σε μια εφαρμογή.
Φυσικά και δε μετανιώνω που ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 2 χρόνια έτρεχα σπίτι να μαζέψω τα χωράφια μου μη μαραθούν, ούτε και που χρέωνα την κάρτα πού και πού για να αγοράσω ζωάκια («τα γλυκούλια μου» έλεγα τότε). Για ό,τι έκανα είχα τους λόγους μου...

Ένα παιχνίδι ―οποιοδήποτε― μπορεί να προσφέρει ψυχαγωγία, δημιουργεί ανάγκες όπως αυτήν της επιτυχίας και της ευγενής άμμιλας, ενώ σε κρατά απασχολημένο για ώρες αν χρειαστεί, όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις.
Για μένα το FV, που δυστυχώς πάσχω από το μικρόβιο του συλλέκτη (ίσως κάνω στο μέλλον μια δημοσίευση για αυτό το θέμα) δεν άργησε να γίνει ένας εθισμός...

Η ιστορία συνήθως πάει κάπως έτσι:
Έχεις μερικούς φίλους, που καιρό τώρα σου στέλνουν ειδοποιήσεις και σε «κυνηγούν» να μπεις κι εσύ στο τριπάκι. Το κάνεις. Ξεμπλοκάρεις το παιχνίδι. Ξεκινάς αργά και σταθερά. Φυτεύεις και μαζεύεις. Αγοράζεις και κανά πουλερικό. Σε λίγο επεκτείνεις τη φάρμα σου. Μαζεύεις λεφτά και ξοδεύεις ως άλλος αγρότης για το καλό των ζωντανών σου. Δεν αργεί η στιγμή που θες να φτάσεις σε επίπεδο τους φίλους σου που σε «έχωσαν» τότε στην αρχή αλλά δεν το έχεις καταλάβει. Αναγκάζεσαι να παρακαλέσεις κι εσύ κανά δυό συγγενείς να παίξουν μαζί σου. Ψάχνεις για γείτονες γενικότερα στις 5 ηπείρους. Ανταλλάσετε καθημερινά δωράκια της πλάκας. Μετά θες να τους ξεπεράσεις για να πεις «τα κατάφερα, σας νίκησα». Κάποια στιγμή, κι ενώ αυτά που βρίσκεις στο μαγαζί δε σου φτάνουν, περνάς τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το παιχνίδι από τον τζόγο. Ρισκάρεις για μερικά ευρουλάκια να πάρεις μια καινούρια αγελάδα ή ένα διακοσμητικό της φάρμας που θα το βάλεις αργότερα στο κελλάρι. Και δώσε λεφτά στη Zynga... 

Πολιτική της Zynga
Κρεμάμε ένα καροτάκι στον εκάστοτε γαϊδαρούλι και τον τρέχουμε.
 
Μέθοδος της Zynga 
Κάθε βδομάδα θα πλασάρουμε μια καινούρια σειρά «αξεσουάρ» για τα γαϊδαράκια μας. Όποτε έχουμε και επίσιμη γιορτή (βλ. Γιορτή των Ερωτευμένων, Γιορτή της Μητέρας, Γιορτή του Πατέρα, Γιορτή του Πεθερού, Γιορτή της Καθαρίστριας κ.ο.κ.) ακόμα καλύτερα! Θα βγάζουμε στο σφυρί νέα σοδία ντομάτας μαζί με νέας γενιάς σούπερ πόνυ στα χρώματα του λυκόφωτος. Θα βάλουμε τα γαϊδαράκια μας να αναπαράγουν τα κατικίδιά τους και να τα εκτρέφουν. Κάθε νέο μέλος οικόγενειας θα έχει άλλο χρώμα. Δε θα μοιάζει ούτε πολύ στον μπαμπά, ούτε και στη μαμά. Κι αν μοιάζει θα λέμε στους όνους μας «Δεν πειράζει, προσπαθήστε ξανά με τη βοήθεια μαγικών φίλτρων. Κοστίζουν 50 Αγροδίφραγκα ΜΟΝΟ»...
 
Enough! Αρκετά λέγω!!! Κουράστηκα να πληρώνω συνεχώς (επειδή εγώ το ήθελα, για να μην παρεξηγούμαι) για να αγοράσω ακόμα μια νέα διαφορετική φοράδα που το μόνο που θα μου προσφέρει είναι την ευχαρίστηση να μοιραστώ τα μούλικά της με τους πιο γρήγορους-εθισμένους (βλ. καμμένους) γείτονες. Να πληρώνω για ένα πρόβατο πράσινο με κίτρινα αστεράκια στα οπίσθια, το οποίο αν συνδειαστεί με την πορτακαλί πιτσιλωτή γίδα πιθανόν να μου δώσει μια μωβ προβατίνα με ρίγες. Ουάου! Έλεος απλά... Οι τύποι το παράκαναν. Τα ζώα αγγίζουν τα όρια του κιτς σε εμφάνιση, τα διακοσμητικά της φάρμας είναι πιο άχρηστα από ποτέ και τα κτίρια στην καλύτερη περίπτωση χρησιμεύουν για να φτιάξεις ένα γαλόνι βενζίνη, κι ας μην έχεις διυλιστήριο. Μοναδικό ενδιαφέρον τα χωράφια, που μπορείς να κερδίσεις μια ταμπελίτσα να σου θυμίζει πως φύτεψες 8000 φραγκόσυκα. Συγχαρητήρια! Και τώρα τι; Ούτε μισό Αγροδιφραγκάκι για επιβράβευση... Πφφφ... Σκάρτη η ζωή στη φάρμα!

Δεν αξίζει πια, πραγματικά! Όχι γιατί μας εκμεταλλεύονται -όπως όλοι άλλωστε- αλλά γιατί μπουχτίσαμε. Κορεστήκαμε. Πόσα να μαζέψουμε; Και τι να τα κάνουμε; Χώρο δεν έχουμε, χρόνο δεν έχουμε, όρεξη δεν έχουμε!

Shopping? Με πόσα;;;

Οικονομικός ο σημερινός μου προβληματισμός ―αν και περισσότερο με διαμαρτυρία θα μοιάζει. Διαβάστε παρακάτω.Φαντάζομαι έχετε παρατηρήσει πως τα προϊόντα (και οι υπηρεσίες βασικά) μας σερβίρονται με ένα κάποιο «καπέλο» όσων αφορά την τιμή. Δηλαδή πληρώνουμε ένα ΑΛΦΑ ποσό για ένα στυλό π.χ., φίρμας Χ, που παρασκευάζεται σε κάποια άλλη χώρα είτε ενταύθα, από το οποίο ποσό το 75% στην καλύτερη περίπτωση είναι η πραγματική του αξία (τιμή κόστους κατασκευής για να μην μπερδευόμαστε), ενώ το υπόλοιπο 25% είναι αυτό το «καπέλο» που ανέφερα πιο πάνω. Στο «καπέλο» εύλογα αντιστοιχούν τα έσοδα του ενδιάμεσου που κάνει τον κόπο να φέρει το στυλό στην πόρτα μας. Το θέμα είναι τώρα γιατί αυτό το 25% (προμήθεια) τείνει σήμερα να γίνει το 75% του ΑΛΦΑ ποσού. Αισχροκέρδια των εμπόρων ή βλακώδη δεκτικότητα από μεριάς καταναλωτών; Εκμετάλλευση ή εθελοτυφλία από τα αντίστοιχα πάλι πρόσωπα; Κοροϊδία όπως και να έχει. Είτε γιατί μας κοροϊδεύουν αυτοί που κινούν τα νήματα στο εμπόριο, είτε γιατί δεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν και κοροϊδεύουμε μετά κι εμείς τους εαυτούς μας λέγοντας διάφορα αχυρόλογα (δικιά μου λέξη ―δείτε επισυναπτόμενο λεξικό για κατανόηση) τύπου:

"Είναι μάρκα"
"Είναι εξαιρετικής ποιότητας"
"Πρέπει να βγάλουν κι αυτοί κάτι τις"
"Ό,τι και να κάνουμε, πάντα έτσι θα είναι τα πράγματα"

...Και πάει λέγοντας το γαϊτανάκι της παράλογης μανίας για δικαιολογίες.

Και να ήταν μόνο αυτή η μορφή του προβλήματος... Μη χαίρεστε, γιατί έχει κι άλλο.

Μήπως τυγχάνει να έχετε μπει στο ίντερνετ; Μήπως τυγχάνει να έχετε κάνει online search σε κάποιο προϊόν; Μήπως έχετε κατά τύχη ψάξει τις τιμές σε άλλη χώρα; Μήπως τις έχετε συγκρίνει με τις δικές μας; Μήπως από λάθος βρέθηκε κάποιος συγγενής σας ή φίλος στο εξωτερικό και σας ενημέρωσε για τις διαφορές-ομοιότητες (υπάρχουν;) στις τιμές; Ας μην κρυβόμαστε... Όλοι έχουμε δει ΤΙΣ διαφορές! Εισαγωγές-εξαγωγές ο Χαράλαμπος... Και δως του κέρδος! Και δως του πάλι δικαιολογίες... Να χαρώ εγώ Ελλάδα, χώρα του φωτός.

Ξέρετε πια χώρα βρίζουμε ως επί το πλείστον εμείς οι Έλληνες; Σωστά μαντέψατε, την Αμερική. ('Ντάξει αν σκεφτήκατε την Τουρκία ή τα Σκόπια δε σας αδικώ, αλλά είναι εκτός θέματος.) Στην Αμερική που λέτε αγαπητά μου παιδιά, τα ρούχα Tommy Hilfinger πωλούνται όσο εδώ πωλούνται τα Skag παπούτσια, ούτε καν όσο τα Migato! Τα Lacoste; Α, αυτά είναι ακόμα πιο φτηνά, γιατί το κροκοδειλάκι είνα λίγο μπανάλ σήμερις. Για αυτούς αυτές οι μάρκες είναι κάτι σαν τα Sprider Stores. Αλλά για τους Έλληνες τα Tommy είναι αντίστοιχα του Christian Dior (ποιος είναι πάλι αυτός;) και επειδή είμαστε και λίγο φιλεύσπλαχνοι σάς κάνουμε και έκπτωση 10% (!) χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι (ενώ βγάζουμε κέρδος 60% -αλλιώς πώς δικαιολογείται μισή τίμη στην περίοδο εκπτώσεων, μου λέτε;).

Ναι, ξέρω, είναι τα μεταφορικά πολλά. Κοστίζουν, πώς να το κάνουμε; Κοστίζει 400 ευρώ η μεταφορά ενός iPhone από τις ΗΠΑ γι' αυτό κι εδώ θα το πουλήσουμε 700+ για να μην μπούμε μέσα. Στην τελική η Apple δεν μπορεί να πέσει τόσο στα μάτια της καταναλωτικής μάζας και να πωληθεί κινητό της σε προσιτή τιμή σαν την πρώτη τυχούσα εταιρεία που κατασκευάζει φασόν στην Ταϊβάν. Άσε που δεν μπορεί ο κάθε σκαρμόβλαχος να κυκλοφορεί με το υπέρτατο gadget επειδή το βρήκε φτηνά στο Γερμανό. Ας πάρει το μαϊμού από τη λαϊκή. Αυθεντικά μόνο οι αυθεντικοί μεγιστάνες!

Μαρία;;; Θες κρεμούλα κούκλα μου για την ακμή σου; Α... Να τα σκάσεις διπλάσια για να αποκτήσεις την ολοκληρωμένη σειρά περιποίησης μέσω Ελλάδας. Αντί να χαίρεσαι που τα Sephora και τα Beauty Shop τα έχουν στα ράφια τους και δε χρειάζεται να ανησυχείς για αγορές μέσω πιστωτικής κάρτας στο διαβολικό διαδίκτυο και να περιμένεις μήνες μέχρι να σου σταλούν από Αμέρικα, εσύ γκρινιάζεις για τη διαφορά στην τιμή πώλησης. Σα δε ντρέπεσαι... Αγάπη μου, ΔΕ σου αξίζει η φίρμα για να περιποιηθείς το πρόσωπό σου. Μπορείς να βάζεις και τη Nivea για τα χέρια αν θες, αλλά ΟΧΙ την κρέμα της μάρκας κωλοσσό με τη ρετουσαρισμένη κουκλάρα στις αφίσες. ΟΧΙ! Τέρμα! Πάει και τελείωσε...

Διερωτώμαι, λοιπόν, αγαπητοί μου συμπατριώτες, γιατί καλούμαστε σε αυτή τη χώρα να πληρώνουμε πολλές φορές διπλάσια, τριπλάσια και γενικώς πολλαπλάσια την τιμή ενός προϊόντος το οποίο στη χώρα παραγωγής του πωλείται στην ξεφτίλα; Και δε θέλω να πάω στις χώρες που οικονομικά είναι πιο κάτω από εμάς. Ας μην κοιτάμε τα χειρότερα, αλλά τα καλύτερα γιατί μόνο αυτά μπορούν να μας βελτιώσουν.

Πολλά είπα. Νομίζω εμπεδώσατε το νόημα.
Άντε, καλά Ψώνια τώρα και καλό shopping therapy, χρυσά μου... Ματς-Μουτς!

Υ.Γ.: Αχ, συγχωρέστε με που ο λόγος μου ήταν ολίγον πολιτικός। Δεν το ήθελα, πιστέψτε με!!

Πώς είναι να σε κρίνουν;

Είχα καιρό να νιώσω πώς είναι να σε κρίνουν χωρίς να σε ξέρουν, βασιζόμενοι σε ένα και μόνο στοιχείο που ίσως τελικά να είναι και ασήμαντο. Απόψε ένα περιστατικό με στεναχώρησε πολύ...

Γιατί οι άνθρωποι δυστυχώς κρίνουν, σχηματίζουν απόψεις εν ριπή οφθαλμού, παίρνουν αποφάσεις δίχως να γνωρίζουν την πλήρη εικόνα. Είναι πολύ άσχημο να απορρίπτεις ένα άτομο επειδή π.χ. δε σου αρέσει το χρώμα των μαλλιών του, ή επειδή τυγχάνει να γεννήθηκε το 1983 και όχι το 1987. Με στεναχωρεί όχι τόσο η πρόφαση μιας τέτοια δικαιολογίας, ενός τέτοιου επιχειρήματος για να ενισχύσουν την άποψή τους, όσο το ότι για άλλους λόγους και χωρίς πολλή σκέψη, δρουν ή μάλλον αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο και τελικά χάνουν την αντικειμενικότητά τους αλλά και το σεβασμό που θα έδειχναν υπό κανονικές συνθήκες οι άλλοι στις απόψεις τους.

Ξέρω πως αυτά γίνονταν και θα εξακολουθήσουν να γίνονται, διότι οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από χώμα και όχι από αλεύρι, και το χώμα με λίγο νερό γίνεται λάσπη σε αντίθεση με το αλεύρι που γίνεται είτε ζυμάρι, είτε κόλλα... κάτι χρήσιμο δηλαδή.

Θέλω να πω πως έτσι έχουν τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Πάντα κάποιος θα κρίνεται πριν καλά-καλά μιλήσει, πάντα κάποιος θα τρέχει να διαφυλάξει ό,τι έχει με πλάγιους τρόπους. Δεν είναι μεμπτό... αλλά είναι λυπηρό.

Πάμε στοίχημα;

Με τον τζόγο πώς τα πάτε; Με τα στοιχήματα; Ρισκάρετε στη ζωή σας;

Σας έχει τύχει ποτέ να μπείτε σε ένα παιχνίδι το οποίο εν αγνοία σας είναι στημένο; Χάσατε πολλά; Νιώσατε ηλίθιοι κι αφελής που δεν είδατε την παγίδα απ' την πρώτη στιγμή; Μη στεναχωριέστε! Δεν είστε οι μόνοι! Η παρέα είναι μεγάλη και υπάρχει από τότε που ανακαλύφθηκε το ζώο-άνθρωπος! Ω, ναι!

Διότι η εξαπάτηση του άλλου είναι κάτι συνηθισμένο στους κύκλους μας.

Κι εκεί που ποντάρεις εσύ κάμποσα και γλυκαίνεσαι με τα λίγα που εισπράτεις πίσω, και να σου πάλι ποντάρεις πιο πολλά σίγουρος είτε πως σου χαμογέλασε η (ανύπαρκτη) θεά Τύχη είτε πως είσαι αρκετά ικανός κι έξυπνος για να κάνεις χαζομάρα... Κι άντε μια φορά σου βγήκε καλή. Άντε κι άλλη μία. Ως πότε όμως; Νομίζω πως στην τρίτη φορά καίγεσαι... Κι όπως λέει κι ο Πουλικάκος σε ένα τραγουδάκι του Παύλου «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι ζητάνε τα πολλά θα πάρουνε π@π@ρ...» (συγχωρέστε με· ο Μήτσος το λέει, όχι εγώ).

Έτσι είναι αυτά. Η ζωή είναι για τους ολιγαρκής. Εμείς που ζούμε με το όνειρο της αφθονίας θα περιμένουμε πολύ μετά το θάνατο για να εισπράξουμε ό,τι επιθυμούσαμε πάντα.

Και καλά να χάνεις 400 ευρώ στο έτσι. Άντε και καλά να χάνεις 4000 ευρώ στο αλλιώς. Πόσο όμως κοστίζει μια αγάπη; Διότι υπάρχουν κι αυτοί που παίζουν στοίχημα και ρισκάρουν την αγάπη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που λείπουν απ' το σπίτι εξαιτίας του πάθους τους και μετά από λίγο τους παρατά η γυναίκα τους...

Όπως και να 'χει... άσχημο πράγμα ο τζόγος. Όση αδρεναλίνη κι αν εκρήγνυται, επιμένω να υποστηρίζω πως δε διασκεδάζω καθόλου με τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό μου.

Παρόλα αυτά, σαν επιρρεπές κοριτσάκι παρασύρομαι... και συνεχίζω να παίζω... και χάνω...