Γνώριμες φάτσες

Από τα αμέτρητα ταξίδια μου στις συγΚΟΙΝΩΝΙΕΣ έχω δει πολλά κι έχω παρατηρήσει αρκετούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς έμπαινε στο λεωφορείο που έπαιρνα για τη δουλειά τα πρώτα χρόνια που ήμουν ακόμα ανύπαντρη κι έμενα σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Τον είχα προσέξει, γιατί δεν ήταν αυτό που η κοινωνία θεωρεί «φυσιολογικό». Είχε εμφανώς τα «σημάδια» που τον έχριζαν αντάξιο της ταμπέλας «πρεζάκι» κι έτσι, όπου στεκόταν, τραβούσε τα πλάγια βλέμματα των γύρω του. Για κάποιο λόγο, μου ήταν αρκετά συμπαθής φυσιογνωμικά και παρότι πιθανόν να τον «κάρφωνα» κι εγώ άθελά μου, δεν ήταν με επικριτικό τρόπο. Συνήθως έμπαινε παρέα με ένα φίλο του, κάτοχο μιας αντίστοιχης ταμπέλας με τη δικιά του. Τους πετύχαινα συχνά με αποτέλεσμα να θυμάμαι ακόμα τα πρόσωπά τους, τέσσερα χρόνια μετά. Με το μυαλό μου, βλέποντάς τους μέρα με τη μέρα να καλυτερεύουν έκανα την εικασία πως παρακολουθούσαν μαζί κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης και έτσι πήγαιναν παρέα.
Πάει λίγος καιρός που τυχαία τους είδα να περιμένουν το ίδιο λεωφορείο σε μια στάση, ενώ εγώ ήμουν μέσα σε άλλο και ομολογώ πως χάρηκα, διότι είναι ωραίο να συναντάς μια γνώριμη φάτσα μετά από χρόνια. Η χαρά μου, βέβαια, ήταν ακόμα μεγαλύτερη διότι και οι δυο τους φαίνονταν πολύ πιο υγιείς. Χωρίς να ξέρω καμία λεπτομέρεια γι' αυτούς, για τις ζωές τους, για το πού πήγαιναν κάθε φορά που τους συναντούσα, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα, χάρηκα γιατί ήταν σαν να τους ήξερα και χάρηκα που ήταν καλά.

Τι σου είναι τα παιδιά...

Βάσανο και χαρά ταυτόχρονα. Αλλά τι να κάνεις; Αν δε βιώνεις τα πράγματα ολοκληρωμένα, δηλαδή απ' όλες τις πλευρές, δεν έχεις αντικειμενική άποψη, ούτε κι έχεις ζήσει πραγματικά.

Ο 14 μηνών γιος μου, Παναγιώτης, ως μεγάλος αντάρτης, χώθηκε για ακόμα μια φορά προχθές πίσω από την τηλεόραση και με συνοπτικές διαδικασίες τούμπαρε ένα σκληρό δίσκο που είχα κουμπωμένο και ανοιχτό στην tv. Δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, αλλά μπορώ εύκολα να το φανταστώ. Ο καημένος ο δίσκος έκτοτε δεν την παλεύει κάστανο. Με νύχια και με δόντια, δαγκώνοντας τα χείλη και κοιτώντας με παράπονο την οθόνη του λάπτοπ προσπαθώ όλο το απόγευμα σήμερα να κοπιάρω ό,τι μπορώ από το φάκελο που με τσουρουφλάει περισσότερο αν χάσω. Κάτι λίγα, κουτσά-στραβά τα έσωσα, ωστόσο συνεχίζω τις προσπάθειες και ελπίζω σ' ένα καλύτερο μεθαύριο/αντιμεθαύριο, που θα έρθει ο αδερφός του Γιώργου (ο σύζυγος είναι αυτός, για εσένα που ρωτάς) και θα κάνει τα μαγικά του με κάποιο προγραμματάκι ανάκτησης.

Γιε μου, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά τι μου έκανες;!

Δόξα τους Θεούς, έχω και την Αναστασία, την κόρη όλο νάζι και σκέρτσο, που προσφάτως έκλεισε τα τγία. Τη ρωτάω το απόγευμα, εκεί πάνω στην αλλαγή μιας ακόμα πάνας (ναι, τα τσίσα τα λέμε, αλλά τα κακά δε θέλουμε να τα κάνουμε στο γιογιό, ούτε στη λεκάνη με τα παπάκια· άλλου παπά ευαγγέλιο και τούτο):

«Σας μάθανε κανένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι εκεί στο σταθμό;»

«Ναι!» μου απαντάει.

«Για πες μου, λοιπόν» κι αρχίζει να λέει:

«Κάλαντα, τλίγωνα μες στη γειτονιά, ήλθαν τα Χλιστούγεννα...»

Ε, το ξέρετε. Αφού διόρθωσα τη λανθασμένη σειρά των γεωμετρικών σχημάτων με τα εποχιακά άσματα, άρχισα να τραγουδάω κι εγώ μαζί της για να διπλασιαστεί η χαρά της.

Το βράδυ, εκεί γύρω στις 10 που συνήθως την ετοιμάζουμε για ύπνο, άρχισα να ψιλοκόβω ένα ματσάκι μαϊντανό και η μέλλουσα νοικοκυρά-υπόδειγμα πήρε μια καρέκλα από το τραπέζι, την έβαλε κοντά στον πάγκο και άρχισε να παίρνει μερικά ακόμα μαθήματα Γιαπωνέζου σεφ που τεμαχίζει με τη χατζάρα του τα μυρωδικά. Εκεί της ήρθε ο οίστρος να μου πει κι ένα τραγούδι ακόμα.

«Τλίγωνα, κάλαντα...»

Ωραία, σκέφτομαι, το πετύχαμε αυτή τη φορά. Σιγοντάρω κι εγώ στα σημεία που με ήθελε να της κάνω δεύτερη φωνή και όταν τελειώνει η κασέτα μού λέει:

«Να πούμε και το Έλατο».

Αρχίζουμε το γνωστό τροπάριο και οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία σε αυτό το σημείο. Αφού ολοκληρώσαμε κι αυτό το τραγούδι μού ρίχνει τη θεϊκή ερώτηση:

«Μαμά, ποιος έρχεται;»

«Ποιος έρχεται, παιδί μου;»

«Ποιος έρχεται και λέμε "έλα το";»

Ε, ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα βαθιάς σιωπής και πλατιού χαμόγελου από μέρους μου, μέχρι που της εξήγησα πως έτσι λέγεται το δέντρο με αμέριστη σοβαροφάνεια.

Κόρη μου, με αυτές τις απορίες θα πας μπροστά!

Happiness

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά, σκεφτόμουν πόσα πράγματα μου δίνουν χαρά στη ζωή και με κάνουν ευτυχισμένη, έστω και για λίγο.

Τα παιδιά μου (τουλάχιστον τώρα που είναι μικρά και μου δίνουν την αγάπη τους απλόχερα), ο έρωτας (σε κάθε του μορφή), τα ταξίδια (από εδώ μέχρι το Σούνιο ή μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, η χαρά μου είναι πάντα αστείρευτη), το παγωτό (ειδικά το λατρεμένο φυστίκι από το ΠαγωτοΜάνια), η σοκολάτα (λιωμένη και υγρή στο στόμα), τα αγαπημένα μου τραγούδια (όταν τα ακούω δυνατά και χάνομαι στους στίχους και τη μουσική τους), οι φίλοι (που γελάμε μαζί και λέμε διάφορα, ενώ πίνουμε ή τρώμε κάπου που δεν έχει και τόσο σημασία τελικά), τα χόμπι μου (που μια ζωή ολόκληρη δεν με φτάνει για να ασχοληθώ αρκετά μαζί τους), οι όμορφες αναμνήσεις (που μένουν για πάντα ανεξίτηλες και με ταξιδεύουν κάθε φορά), τα όνειρα (χάρη στα οποία μπορώ να ζήσω ακόμα και το αδύνατο), τα χαμόγελα των γύρω μου (όσο κι αν σπανίζουν στις μέρες μας), οι ευχάριστες εκπλήξεις και τα δώρα με αγάπη (γιατί συνειδητοποιώ πως είμαι κι εγώ σημαντική για κάποιους)...

Είναι τόσα πολλά (κι άλλα πολλά) τελικά... Το μόνο σίγουρο, είναι πως προτιμώ να τα ζω παρά να τα γράφω.

Η Μεγάλη Επιστροφή!

Πάνε περίπου 3,5 χρόνια που δημιούργησα αυτό το blog θέλοντας να έχω έναν ιστοχώρο όπου να μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου, να κριτικάρω διάφορα πράγματα και να διασκεδάζω ενίοτε με τραγούδια, ενώ παράλληλα να μπορούν να με διαβάζουν όσοι πιστοί προσέρχονταν! 
Πάνε κόντα 2 χρόνια που κλείδωσα αυτό το blog για το ευρή κοινό! (Χαχά... Σιγά το ευρή δηλαδή· τρόπος του λέγειν απλά!) για προσωπικούς λόγους. Μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια άλλαξαν πολλά! Μεγάλωσα λίγο ακόμα, ίσιωσα τα δόντια μου, σταμάτησα να βάφω τα μαλλιά μου (προς το παρόν), ταξίδεψα 2 φορές στο εξωτερικό, έμεινα έγκυος, μετακόμισα, παντρεύτηκα με πολιτικό (γάμο όχι άνθρωπο), απέκτησα λογαριασμό twitter (τι λες τώρα), έγινα χαζομαμά (ό,τι καλύτερο!)... Κάποιες αλλαγές ήταν σημαντικές, άλλες πάλι όχι! Έτσι όμως δεν είναι η ζωή;

Τελοσπάντων, είμαι εδώ τώρα, έτοιμη, ανανεωμένη, πιο συνειδητοποιημένη και ψύχραιμη, μα το ίδιο σπάταλη και νευρική, για να μοιραστώ ιδέες και σχόλια μαζί σας!

Σας καλωσορίζω λοιπόν και πάλι στην παρέα μου!!! Welcome, my darlings!!!

i-phone: Το πήρα!

Πλέον ανήκω κι εγώ στους ιδιοκτήτες ενός Apple i-phone 16GB (όχι το 3G ωστόσο, αλλά ποσώς με πειράζει αυτό)!
Ήθελα απλά να κοινοποιήσω το γεγονός από την περίσσια χαρά μου!!!
Πώς σε άλλους τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια; Ε, σε μένα ξεχειλίζει ο ενθουσιασμός από παντού.
Άντε, με γεια μου!

iMac FreAk!

Από σήμερις η κυρία του ιστολόγιου καλείται να... πήξει!
Μια πτυχιακή που είναι να βγει ας βγει, κι ένα σεμινάριο για το InDesign ας είναι! Δέκα δίωρα μαθήματα 2,5 ώρες μετά τη δουλειά δεν είναι κι ό,τι καλύτερο για τα απογεύματα-βράδια μου, αλλά και τι να κάνεις; Εκπαίδευση κι ανάπτυξη... Τουλάχιστον θα πάρουμε κανένα φράγκο για τις υπερωρίες, κυρά λογίστρια; (Πολλά θέλω...)

Και η πτυχιακή -άλλο πακέτο κι αυτό. Αναβολή εδώ και τρία -πια- χρόνια, σαν τους άντρες που παίρνουν αναβολή για το στρατό, γιατί όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινάει. Βέβαια, η πτυχιακή αν και βαρετή ως διαδικασία, είναι πια λιγάκι πιο ενδιαφέρουσα μιας και το νέο μου απόκτημα θα βοηθήσει στη γρήγορη ολοκλήρωσή της! Ω ναι!

Τόσα χρόνια μόνο στους χώρους εργασίας είχα την τιμή να χρησιμοποιώ Mac και να που τώρα έχω έναν iMac στο σπίτι! Μέσα σε λίγα λεπτά είχα την «έγκριση» αγοράς από 'κει που δεν το περίμενα, και μέσα σε μια ώρα είχα κάνει την παραγγελία. Μετά από δυο μέρες το κουκλί ήταν στο δωμάτιο μου και ακόμα περιμένει να βρω χρόνο να του... αλλάξω τα φώτα! :Ρ Παίζει να είναι και από τις πιο γρήγορες παραγγελίες-παραλαβές iMac στην Ελλάδα!

Όπως και να 'χει, η περίοδος που θα ακολουθήσει μέχρι το καλοκαιράκι θα είναι φορτωμένη και δύσκολη για μένα οπότε ζητώ την κατανόηση του αφάν-κλαμπ-σάντουιτς. Αυτά προς στιγμήν. Αναμείνατε στο ακουστικό σας.


Σ.Σ.: Αυτήν τη δημοσίευση για όσους δεν κατάλαβαν την έκανα για να περάσει λίγο η ώρα στο γραφείο μέχρι να αρχίσει το σεμινάριο... :D